Moulin Rouge to kolejny tytuł z serii "Red Curtain". Wcześniej pojawiły się "Roztańczony buntownik" oraz "Romeo i Julia Williama Shakespeare'a". Cała trójka jest wizualnie rozpoznawalna jako dzieła Buza Luhrmanna.
Tym razem za kanwe scenariusza posłużył grecki mit o Orfeuszu, ktory zszedł do podziemii, aby uratować ukochaną, ale mu się nie udało.

Młody, niewinny, pełen szczytnych ideałów pisarz, Christian opuszcza rodzimy Londyn w poszukiwaniu miłości, ktorej dotychczas nie zaznal, a która w jego mniemaniu jest najwyższą wartością i to o niej chce pisać. Znajduje ją w klubie Moulin Rouge. Prowadzi go tam poznany wcześniej artysta Toulouse-Lautrec. Ten pisze musical, i chce aby pomógł mu w tym nasz mlody autor. W tym celu zamierzają spotkać się z uwielbianą gwiazdą Moulin Rouge, kurtyzaną Satin. Ta z kolei, za wszelką cenę chce zostać prawdziwą aktorką. Niezbędne do tego pieniądze, mogące przekształcić Moulin Rouge w prawdziwy teatr i wystawić musical, gdzie wreszcie Satin zablyśnie swoim talentem aktorskim.Okoliczności sprawiają, ze Satin i Christian zakochują się w sobie. On dla niej pisze, ona ma grać w sztuce o ich spotkaniu. Pieniądze potrzebne na wystawienie sztuki posiada Duke, który jest skłonny zainwestować w teatr, pod warunkiem wyłącznego korzystania z seksualnych usług Satin. Domaga sie gwarancji na piśmie. Satin musi wybrać pomiędzy graniem i dostatnim życiem na podstawie kontraktu z Dukiem a milością do ubogiego pisarza.

Jest to bajka o miłości, wykorzystująca standardy światowej muzyki (przewijają sie tutaj utwory z "Dźwieków muzyki", Like a virgin" i "Material Girl" Madonny, "Diamonds are a girl's best friend" Marilyn Monroe, czy "Smells like teen spirit" Nirvany). Historia banalna wepchnięta w zlepek videoklipów w kiczowatej scenerii pop kultury. To też wariactwo muzyczne, gdzie słowa piosenek (albo raczej ich fragmenty) slużą jako dialogi. Czasami jednak jest to imponująca przeróbka na potrzebę filmu. Ogromne wrażenie robi wykonanie utworu "Roxanne" oraz "Show must go on".

Tak jak w poprzednich cześciach cyklu, film zadziwia wizualnie. Niezwykle szybki montaz, kapiąca złotem i przepychem scenografia, różnorodne zdjęcia. Raz jest stylizowana pożółkła fotografia, innym razem roztańczone, zatłoczone pary w nowoczesnym musicalu, potem niemal animowane, baśniowe niebo reagujące na stan duszy bohaterów.
Reżyser sie bawi, muzycznie i wizualnie. Ale jest to tylko zabawa trwająca dwie godziny, po których pozostaje wspomnienie uporządkowanego chaosu i kilku świetnych utworów.

Milym zaskoczeniem jest umiejętność śpiewania przez Nicole Kidman i Ewana McGregora.Kidman to krucha, porcelanowa lalka, i pomimo, ze cenię ją jako aktorkę, tutaj nie pokazala niczego co wzbudziłoby moje zainteresowanie. McGregor też nie miał popisowej roli, ot, młody, naiwny, przeżywający wzloty i upadki nieszcześliwej miłości. Stanowczo najlepszą, bo umiejętnie przerysowana postacią jest impresario Harold Zidler (gdzieś w oddali czai się legendarny "Kabaret") odtwarzany przez Jima Broadbenta. Groteskowy, mało apetyczny, czasami śmieszny i bardzo ludzki.

Przytłaczające tempo, głośna muzyka, i naiwność fabuły, czasami przeplatanej słabiutkim humorem to charakteryka Moulin Rouge. Oprócz świetnie dopracowanego soundtracku niewiele więcej ma do zaoferowania.