Jak w temacie :)

ten film można różnie odczuwać, ale dla mnie jest po prostu genialny. Pozornie bezsensu, wręcz głupi jak z scena z latającym Haroldem Zidlerem. Jednak ten film strasznie dużo zyskuje przy ponownym obejrzeniu.

Ten film jest miłosną historią/tragedią Christiana i najważniejsze, to zdać sobie sprawę, że oglądamy ten film jego oczami. Najpierw gdy przybywa do Paryża i gdzie ma dziwnych sąsiadów, następnie gdy udaje się do Moulin Rouge i jest Wielka Zabawa i tak jak jest nam przedstawiona tak właśnie on ją odbiera, z przepychem, z latającym Zidlerem i piękną Satine.

Idealnym przykładem na potwierdzenie tych słów jest szybkie, szalone przedstawienie dla księcia w słoniu. Niektórzy na pewno nie mogą tego znieść odbierając to zbyt dosłownie, ale tam jest ukazane szaleństwo, które było potrzebne do przekonania Księcia. Było ukazane ich zdenerwowanie, pośpiech, stanie na rękach - wszystko dla osiągnięcia najważniejszego celu. W ten sposób można opisać niemal każdą scenę tego filmu, każda jest tak przedstawiona jak faktycznie czułby ją Christian (lub Zidler w przypadku jego spotkań z księciem) tak jak jest w finale gdy wszystkie światła gasną poza jednym (nie chcę za bardzo zdradzać treści)

Film ten jest jaskrawy do granic możliwości, mało osób docenia jego prawdziwą treść, ale poza śpiewem muzyką naprawdę można odnaleźć tu drugie dno.
Żeby to dobrze zrozumieć trzeba uświadomić sobie, że większość ludzi (może nawet wszyscy) ubarwiają najbardziej szalone opowieści i nie chcą się dzielić bólem (finał to tylko krótka chwila), wolą go przeżywać samemu.
Najważniejszy w filmie jest sam początek gdy popłakujący Christian chce nam opowiedzieć swoją historię, wtedy przenosimy się w jego wyobraźnię i on nam przedstawia swój obraz tego co przeżył, subiektywny, zniekształcony, momentami szalony.