Papillion (1973). Losy dwóch skazańców, którzy trafili do kolonii karnej w Gujanie Francuskiej. Jeśli Shawshank Redemption Kinga miało jakiś pierwowzór to na pewno jeśli nie książka Henri Charriere'a to ten właśnie film. Korupcja wśród strażników, nieludzkie traktowanie więźniów, kary nieadekwatne do czynu, niewinny osadzony, nieprzeparta chęć wolności. I ta właśnie ostatnia sprawa jest osnową całego filmu. Ten obraz to budujące widowisko dla wszystkich żyjących w totalitarnych systemach. Papillion grany świetnie przez Steve McQueen'a ( jego filmowa najlepsza rola), nie daje się złamać w karcerze, głodzony, pozbawiony światła, nie poddaje się, pokazując niezłomny charakter. Wie, że gdy odpuści, przegra nie tylko swoje czlowieczeństwo ale przegra niezłomną wolę wydostania się poza kraty więzienia. Czyż to nie metafora naszego losu, ludzi za żelazną kurtyną, którzy aby wyjechać na Zachód musieli stać w kilometrowych kolejkach po pozwolenie? Film to hymn dla wszystkich chcących sprawiedliwości społecznej, wszystkich chcących skruszyć łańcuchy terroru. A wszystko to wzmacnia pokazanie relacji czystej przyjaźni, która rodzi się w obliczu wszechogarniającego zła. Wzruszająca gra Dustina Hoffmana jako cherlawego Louis'a Degi znakomicie koresponduje jako kontra z różniącym się od niego choćby fizycznością Papillionem. Gdyby nie te wydarzenia Panowie zapewne nigdy by na siebie nie zwrócili uwagi. W obliczu niesprawiedliwości obaj wykazują się czymś czego deficyt odczuwa każdy - człowieczeństwem i wsparciem. Ciekawe są też zabiegi artystyczne. Dwa fragmenty symbolizujące majaki Papilliona - sąd na pustyni, czy kamera obracająca obraz o 180 stopni gdy widzi zmarłych kolegów. I mimo grozy wydarzeń, piękne zdjęcia zapierających dech widoków. Klasyczne kino, evergreen.