Pięknie powiedziane.
Pozdrawiam

Prawda!

Polecam w takim razie film "Iris" w podobnym temacie.

Na to samo chciałam zwrócić uwagę. Scena z odtworzeniem swojego nagrania w laptopie. Ten moment, kiedy na twarzy Alice było widać, że nie wie, że to siebie ogląda. Sekunda a jak wiele pokazała. No i próba dotarcia do lampy, szuflady. Genialna rola Juliane Moore.

Nic dodać nic ująć. Wspaniały film!

Dla mnie najlepszą sceną w filmie była scena w sypialni, gdy Alice powiedziała mężowi o chorobie i to jak prawdziwie reagowała na to jak on próbował ją pocieszyć, by się nie martwiła. Julian zagrała ją perfekcyjnie. Pokazała dokładnie takie emocje, jakich bym po niej oczekiwał w tym momencie.
Scena z tabletkami też była bardzo dobrze zagrana, ale spodziewałem się, że będzie mieć problem z zastosowaniem się do własnych wskazówek, gdy "przyjdzie czas". Choć tutaj muszę pochwalić reżysera, który w dość ciekawy sposób rozwiązał wątek "planu śmierci" Alice. Bo przecież trafiła na to nagranie przypadkiem. Gdyby nie rozmowa z córką, mogłaby do niego nigdy nie dotrzeć. Ile w tym było przypadku, ile bezsilności i zdania na łaskę innych, nawet w tak osobistej sytuacji jak ta z wiadomością od siebie, dla siebie. Bardzo dobrze zostało ukazane to jak choroba mózgu odbiera kontrolę nad swoimi decyzjami i życiem.
Większość innych chorób, przez bardzo długi okres pozostawia ludziom pole do manewru, jeżeli chodzi o sprawę popełnienia samobójstwa. Tutaj nawet to zostało odebrane głównej bohaterce.

mysle ze jej proba samobojstwa to jedna z najlepszych scen filmowych jakie ogladalem w ostatnich latach. Byla perfekcyjnie wyrezyserowana, od momentu trafienia na ten 'przypadkowy' plik, do momentu opuszczenia tabletek.
Poza tym kazdy moze interpretowac inaczej to, czy ona rozpoznala siebie na tym nagraniu czy nie, czy robila to swiadomie czy po prostu podazala za wskazowkami 'kogos z monitora'.
Zgadzam sie, perfekcyjnie wyrezyserowana scena.
Z drugiej strony odnosnie gry aktorskiej Moore. Jest ona znakomita aktorka ale niestety na jej ocene nie wlicza sie tylko jej gry aktorskiej ale I garsc wspolczucia do ludzi chorych, wspolczucie do postaci.
Poza tym swietna praca ludzi od make up. W trakcie ogladania filmu nie zwracalem raczej uwagi na to jak zmienia sie jej twarz, dopiero to nagranie na laptopie pokazuje wyraznie ogromna roznice na twarzy tej samej osoby. No tak, to wydaje sie oczywiste, bo przeciez bohaterka zapomina o rutynowych czynnosciach dziennych dotyczacych ciala, ale bylem naprawde zszokowany gdy zobaczylem jej twarz w laptopie tak inna od tej, ktora ja ogladala.

Aha, co do manewru samobojstwa, ciekawe spostrzezenie. Coz, samobojstwo nie jest wyjsciem z tej sytuacji, bo przeciez miala ona dzieci ktore ja kochaly jakaby nie byla. Poza tym, samobojstwo z jej strony to bardzo zly przyklad dla nosicieli tej choroby w jej rodzinie. Nie zyjemy w czasach, gdy uposledzeni sa spedzani na ulice I traktowani jak psy. Ona miala pieniadze na swoja opieke. Dzieci moga ja wciaz kochac mimo ze ona niekoniecznie wie kim sa.
Polecam Away From Her czy nawet genialny Notebook aby zrozumiec, ze smierc nie jest wyjsciem dla chorych na Alzhaimera, o ile maja kogos kto moze ich kochac.
Mysle, ze ten przyklad jaki podales to raczej odnosi sie do ludzi niepelnosprawnych z porazeniem mozgowym. Tu dopiero jest problem.

Myślę, że samobójstwo w przypadku takiej choroby jest co najmniej utrudnione, lub prawie niemożliwe. Nawet jeżeli osoba odzyska sprawność umysłową, może to być chwila, chwila która nie wystarczy na to, by sobie wszystko w głowie poukładać. Popełnienie samobójstwa to proces. Proces który trochę trwa. Mózg musi przejść parę faz, aż dojdzie do ostatecznego punktu.
Myślę, że ta choroba bardzo to utrudnia. Co zostało pokazane na filmie.
Jeżeli chodzi o samobójstwa - to najpoważniejszą przyczyną takich decyzji są stany depresyjne. Gdy człowiek ma pełną świadomość tego co się z nim dzieje, jest sprawny fizycznie a mimo to, nie potrafi sobie poradzić sam ze sobą. Paradoksalnie, trzeba być na tyle zdrowym, by odebrać sobie życie.

Człowiek, który decyduje się na samobójstwo już nie ma siły, by myśleć o bliskich. Jest świadomy tego, że ich skrzywdzi, ale kiedy człowiek nie jest w stanie dać sobie rady z życiem, każdy kolejny dzień jest cierpieniem, zmaganiem się ze światem i z własnym umysłem, nie jest w stanie racjonalnie myśleć. On po prostu cierpi i nie ma siły na głębszą analizę swojego poczynania. W przypadku ludzi chorych jest jeszcze gorzej, tutaj mamy na prawdę problem, jest choroba, jest niedołężność, zagubienie i uzależnienie od bliskich, którzy nie mogą układać sobie życia po swojemu. W naszych oczach wygląda to absurdalnie, bo jeżeli ktoś z bliskich choruje, nie liczy się to, ile trzeba poświęcić, czasami moze o tym pomyślimy, ale kierujemy się zdrową hierarchią wartości i pomagamy, bo zależy nam na życiu ukochanych osób. Natomiast w głowie chorego są ciągłe wyrzuty sumienia i wstyd, to nie są łatwe uczucia. Kiedyś przeprowadzałam przez ulicę starszą Panią i trochę z nią pogadałam. Kiepsko chodziła, o balkoniku, ale jeszcze była w pełni władz umysłowych, widać, ze daje sobie jeszcze jakoś radę. Jednak powiedziała mi, że wolałaby już umrzeć, żeby dzieciom nie robić kłopotu, żeby nie musiały się nią opiekować i zmieniać swojego życia dla niej. Z tego, co mówiła, córka bardzo jej pomagała, na pewno właśnie kierowała się miłością do matki i dla niej oczywiste było to, że trzeba jej pomóc, a mimo wszystko ta Pani miała łzy w oczach i wyrzuty sumienia wypisane na twarzy. Nie ma co analizować czy samobójstwo jest racjonalne, mądre... Osoba, która się na to decyduje nie ma siły do życia, a z uczuciami ciężko jest dyskutować i ciężko jest je zmierzyć jakąkolwiek skalą.

Zgadzam się.

Ja również

Bez "przesadyzmu,hm,Panie "wrazliwiec" ;) Temat filmu , to samo zycie.Bardzo interesuje mnie twoja wypowiedz , ze byly podobne tematy , bo ja do tej pory nie spotkalam sie z filmem , ktory dotyczylby choroby Alzheimmer`a.Natomiast zgodze sie calkowicie z teoria , ze kreacja Moore jest wyjatkowa...

To zobacz film "Iris". Polecam.

Dzieki wielkie.Nie pamietam,zebym go widziala.Zapomnialam , ze byl rowniez"The Notebook".Chyba wszyscy mi wybacza ;)

"Zycze tylko chorym aby mieli takie wsparcie rodziny jak filmowa Alice."

A ja nie życzę...

SPOILER!











Mąż ją zostawił, bo praca była dla niego ważniejsza tudzież uciekał w ten sposób od problemu, a dzieci (prócz najmłodszej córki) też ją olały ciepłym moczem. Smutny i realistyczny film.

mialem na mysli jej dzieci, bo maz to nie rodzina hahaha

SPOJLER ! No właśnie, sama starałam się to trochę zrozumieć, bo wiem, że każdy inaczej może zareagować na trudne sytuacje i to, że było mu ciężko patrzeć na odchodzącą żonę to można zrozumieć, ale mimo wszystko zostawić żonę i jechać robić karierę? Wiadomo, nie chodzi o to, by umartwiał się ciągle, ale jednak trudno mi zrozumieć jak kochający mąż zostawia żonę w takiej sytuacji i wyjeżdża. Fakt, starał się wcześniej też jej pomagać jak mógł, myślę, że ją kochał, ale mimo wszystko nie umiem zrozumieć jak można tak potem wyjechać, robić karierę gdzie indziej, a żonę zostawić mimo wszystko. Ok, miała opiekę, no ale i tak niezbyt to rozumiem. Dobrze chociaż, że nie zabrał jej tam jak planował, bo dla mnie to byłby już naprawdę duży egoizm. Widocznie faceci czasem to słabsza płeć, no ale sam wiedział, że żona chciałaby, by mąż był przy niej, mówiła to jak była jeszcze w dobrym stanie, to myślę, że jednak mający bardziej na uwadze dobro żony mąż zostałby z nią, skoro takie jej życzenie, mimo trudów jakie niesie życie z osobą ciężko chorą. No takie jest moje zdanie.

Faceci to jednak silniejsza płeć.
postąpił bardzo rozsądnie.

3-4 lata opieki nad osobą z demencją i człowiek sam zeświruje. Taka jest brutalna prawda.

Sama robiłam sobie krótkie przerwy, żeby móc ochłonąć. Poruszający film.

Zgadza się!

ja z tego filmu wiem tylko tyle, że jeżeli zdiagnozowaliby u mnie taką chorobę, to nie ma na co czekać, tylko od razu iść skakać z mostu. Po dawnym Tobie nie zostaje nawet ślad... nie masz nawet świadomości, że możesz się zabić. Zero wyboru, zgon za życia. Okropne!! Nigdy nie pozwoliłabym, żeby ktoś mnie w takim stanie oglądał... masakra :( kiedy rozsypała te tabletki myślałam że rzucę laptopem o ścianę... :(

niestety muszę się z Tobą całkowicie zgodzić :(

Obejrzałam po przeczytaniu książki i mam wrażenie, że gdyby nie informacje uzupełniające (z książki) film jest bardzo niezrozumiały i niejasny. :/ polecam książkę -bardzo dobrze opisuje proces choroby, ale film przeciętny...
Osoby które nie czytały: naprawdę Wam się spodobał? Był dla Was interesujący i zrozumiały? Jak dla mnie jest taki pocięty, sceny się nie łączą, tak chaotycznie jest to przedstawione.

co tu było niezrozumiałe?

Pełna zgoda!

Nic dodac nic ujac..Dzieki za tak dobry komantarz

Tylko z jednym filmem można go porównać - „Ojciec” z Hopkinsem.
Obydwa są przerażające…

po 8 latach od obejrzenia filmu, nadal najbardziej pamiętam sceny laptopowe, szczególnie jak je "póżniej" odtwarza, mocne