Tytułową moskitierę w filmie stanowi mechanizm wyparcia, chroniący bohaterów przed
bolesną, niczym ukąszenia owadów, prawdą o nich samych. Reżyser mnoży aberracyjne
zachowania, które w łącznym zestawieniu wydają się nad wyraz przejaskrawione, żeby
nie napisać groteskowe, jednakże równocześnie tak bardzo ludzkie.
Ojciec rodziny napalony na młodą sprzątaczkę, niby z dobrego serca, ciągle
przepraszając i zapewniając o czystości intencji, raczy ją podarunkami po to tylko, by
dostać się do jej strzeżonej kobiecości. Matka znudzona rutyną i ugładzonym
zachowaniem męża popada w romans z nastoletnim kolegą syna, któremu każe
nazywać się dziwką. Jej siostra, ze świętym oburzeniem piętnuje bicie psa, co
równocześnie nie przeszkadza jej, „w celach wychowawczych”, przypalać córkę
papierosami. Syn dla zdobycia darmowych środków przeciwbólowych przygarnia
bezpańskie zwierzęta ale najbardziej karykaturalnie prezentują się dziadkowie. Starszy
mężczyzna uświadomiwszy sobie, iż już do końca swoich dni skazany będzie na
obecność i opiekę nad niedołężną żoną, aranżuje ich podwójne samobójstwo…
Najmniej „zepsutymi” bohaterami jest dwójka postaci drugoplanowych: Atrakcyjna
gosposia ulega awansom pana domu bo w jej sytuacji (dziecko i brak środków do życia)
jest to rozwiązanie optymalne. Nic nie udająca, od początku jasno stawia sprawy
dostosowując się do realiów obcego środowiska (jest cudzoziemką) i pomimo niezbyt
komfortowej sytuacji próbuje zachowywać się uczciwie wobec siebie i innych. Drugą
osobą jest mała dziewczynka nad którą znęca się siostra głównej bohaterki i która po
każdym nieludzkim zachowaniu swojej rodzicielki z wymownym gestem wskazuje na nią
oskarżycielsko krzycząc: to ona mi to zrobiła. Jeszcze nie zepsuta przez chore
społeczeństwo, instynktownie zdaje się wyczuwać które zachowanie jest właściwe.
Reżyser odsłania bolączki współczesnego społeczeństwa Hiszpanii, ale i nie tylko,
którego konsumpcjonizm, odznaczający się pędem za własnym samozadowoleniem,
wyklucza jakąkolwiek możliwość porozumienia się z drugim człowiekiem. Zestawienie
tych wszystkich „nienormalnych” zachowań razem powoduje, iż wydają się one
wyjątkowo groteskowe, co jest jednak efektem zamierzonym. Gdy się przyjrzeć każdemu
bohaterowi z osobna zobaczymy, iż tak naprawdę nie odstają oni od ogółu, który
zaobserwować można w codziennym życiu. Mechanizmem wyparcia próbują zatuszować
niedostatki własnej egzystencji. Nie wystarczy jednak nie reagować na dzwonek do drzwi
by niechciana rzeczywistość przestała istnieć. Bohaterowie doskonale zdają sobie z tego
sprawę ale mimo to świadomie wkraczają w tę obłudę bo jest ona dla nich wygodna i
stanowi ochronę statusu quo do którego przywykli. W tym kontekście wyparcie jest
konieczne bo kto wie co by się stało gdyby prawda dotarła do świadomości bohaterów?
Kto wie czy ból nie byłby o wiele większy niżeli ukąszenie komara. Na szczęście
moskitiera chroni przeciw wszystkim owadom, nawet tym śmiertelnie groźnym.
Rzadko się zdarza by film był tak doskonale „skrojony”. Nie ma w obrazie zbędnej sceny,
ba, zbędnego dialogu nie uświadczymy. Wszystko zapięte jest na ostatni guzik
wykorzystując każdą sekundę z dziewięćdziesięciu minutowego seansu. Tak właśnie
powinien wyglądać dobrze napisany scenariusz. Bardzo dobre kino.