Liryczna opowieść o ulicy Twardej w Warszawie, w której słyszymy dziecięce wypowiedzi jej małych mieszkańców. "Ta ulica jest taka staroświecka, bo tam są stare domy, takie stare sklepiki, w ogóle tak wygląda, jakby było stare wszystko". Dziecięce głosy zza kadru opowiadają o lokalnej społeczności żyjącej pośród małych sklepików i zakładów rzemieślniczych. Tu wszyscy dobrze się znają i każdy może liczyć na sąsiedzką pomoc. Dzieci dobrze wiedzą, że znajomy listonosz lubi z każdym pogadać "i tak jeszcze powoli i się jąka w dodatku". Kamera Antoniego Staśkiewicza obserwuje i notuje sceny z życia tego unikalnego rezerwatu starej Warszawy, gdzie pośród wiekowych aut, reperowanych przez miejscowych fachowców, kopców węgla, sklepowych witryn i zakładowych szyldów (jakże zagadkowo brzmi dziś napis "Oczka na poczekaniu"), toczy się wolnym rytmem egzystencja ludzi, jak mówią dzieci, niezamożnych, nieeleganckich, takich co nie zatrudniają gosposi, nie posiadają samochodów i nie wyprawiają uczt, "tylko do pracy ciągle chodzą". Danuta Halladin pokazała świat odchodzący w przeszłość, ustępujący smukłym i wyniosłym wieżowcom wznoszonym w miejsce wyburzanych czynszówek. Nie jest to jednak spojrzenie kronikarza odnotowującego lapidarnie pewne fakty z marginesu życia stolicy. Oglądając film czujemy nastrój tamtego miejsca i czasu. Dziecięcy komentarz wzbogacił obraz o osobisty ton, jak z domowego filmu wideo o własnym podwórku.

Obraz uboższych dzielnic Warszawy powracał wielokrotnie w polskim dokumencie, m.in. w filmach "czarnej serii", których twórcy wytykali ówczesnej władzy szereg zaniedbań, eksponowali i krytykowali kontrast pomiędzy odbudowanym centrum a zapomnianymi dzielnicami i ulicami. Halladin przyjmuje zupełnie inny ton. Opowieść o ulicy Twardej (noszącej wówczas nazwę Krajowej Rady Narodowej) pełna jest nostalgii i żalu, że takich miejsc jest coraz mniej, że odchodzą do przeszłości wchłaniane przez nowoczesne centrum. Wśród starych czynszówek, sklepowych witryn i zakładów niespiesznie toczy się życie. Mieszkańcy dobrze się znają. Bez trudu znajdują czas na spotkania i rozmowy. Prowadzą swoje niewielkie warsztaty, sklepy i kramy. Ulica Twarda to jeden z rezerwatów starej Warszawy. Intymny nastrój filmu budują przede wszystkim wypowiedzi dzieci, z których utkana jest narracja zza kadru. Dzięki niej dokument Halladin zyskuje urok domowego wideo. Mali mieszkańcy identyfikują się z lokalną społecznością, na swojej ulicy czują się swobodnie i bezpiecznie.