hej, upłynęło już trochę czasu, i z jego perspektywy mogę napisać, że... tak, zgadzam się. Wszędzie to "ja chcę"; "dla mnie"; "zrozumieć mnie", i tak dalej. Wszędzie bije potrzeba bycia zauważonym, na wszelakie sposoby.
Myślę, że ta historia nie opowiada o braku tego prostego, ale ważnego słowa "kocham cię". Przykro mi, że odebrałaś/eś tylko ten mały wierzchołek. To również nie jest film stricte o mnie, ale o różnorodnych reakcjach na problemy w komunikacji między członkami - w moim przypadku były to dragi. Dla brata był to obiektyw kamery. Każdy radził sobie tak, jak potrafił, wiesz? Bo to był i dalej oczywiście jest bardzo skomplikowany mechanizm - rodzina. I relacje w ogóle. W wieku 16, 17 lat trudno jest zrozumieć że rodzic, rodzeństwo czy jakikolwiek inny partner w relacji jest tylko człowiekiem i ma prawo popełniać błędy. Ma prawo nie rozumieć. W tym wieku, w okresie dorastania, jesteśmy przerażeni, bo z naszymi ciałami i z naszym życiem dzieje się coś, czego zupełnie nie rozumiemy. Tak szybko i nagle. Zmienia się fizjonomia; to, jak jesteśmy postrzegani i postrzegamy samych siebie; nasze potrzeby; nasze poglądy; to, jak patrzymy na życie i co ono w ogóle dla nas znaczy. Tak jak mówisz, jesteśmy osobnymi jednostkami skrywającymi galaktyki - często nawet nie rozumiemy samych siebie, jak mamy rozumieć innych? W zupełności się z tobą zgadzam i dziękuję wszystkim za to, co mi dali <3 bo dali mi wszystko, co tylko mogli. I dziękuję wszystkim, którzy po seansie poczuli, że nie są w tym sami - że ściany domu nie są murem odgradzających ich od reszty świata. Że można zawsze prosić o pomoc, będąc siostrą, bratem, rodzicem, kimkolwiek. Love.

Dziękuję za te głębokie i szczere słowa. Bardzo dobrze rozumiem, że ten wiek dorastania jest straszny. Człowiek nie wie, kim jest, myśli, że cały świat z premedytacją się na niego uwziął, nie rozumie, ignoruje. Łatwo wtedy przechylić wahadło na tę ciemną stronę i pyk! ciemność, a powtórki z rozrywki nie ma . Ból najbliższych zostaje, obwinianie się, co przeoczyliśmy, czego nie daliśmy i tak do końca życia. Permanentny stres jest przyczyną wszelkich chorób, w tym raka.
Bardzo żal mi było twoich rodziców, zwłaszcza mamy. Pisałam to z perspektywy rodzica, wściekła na młodych, którzy mają bardzo dobry standard życia a jakieś, w ich mniemaniu, straszne deficyty emocjonalne pozwalają im zadawać swoim postępowaniem tyle cierpienia najbliższym.
Jesteś wrażliwą, mądrą młodą osobą. Daj sobie czas, żeby te ciężkie lata , które później będą ci się wydawać mglistym epizodem, będziesz pytać: to byłam ja? naprawdę tak robiłam i mówiłam? przetrwać starając się po drodze, jak najmniej krzywdzić inny.
Zawsze można znaleźć jakąś furtkę, pasję :malarstwo, książki , wolontariat. Najważniejsze, żeby to nie było destrukcyjne dla ciebie i otoczenia.
Życzę dużo wiary, nadziei i miłości do siebie i ludzi. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale życie jest piękne. Głowa do góry!
Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego na dalszą drogę życia.

Jeśli mogę dodać jeszcze jakąś radę na tę drogę....
Idź przez życie nie przeglądając się w oczach innych, niczyich.
Szukaj siły, spokoju i równowagi w sobie.
Powodzenia!

Czy kiedykolwiek interesowała się Pani tym co dzieje się w głowie nastoletniej osoby? O całym tym procesie dojrzewania? Emocjach ? Uczuciach? Potrzebach ?