W zamyśle miał to być jeden z tych ambitniejszych kryminałów, szukających drugiego dna. Gdy jednak odrzucimy dość wysoki poziom realizacyjny filmu, poskrobiemy wierzchnią warstwę, to dostrzeżemy, niestety, istotne wady scenariusza. Treść wyraźnie nie dorównała formie. Fabularnie poszło to w stronę rozwiązań na tyle niedorzecznych, że film zatracił tę niezbędną nutkę realizmu, na rzecz jakiejś umowności.

MOŻLIWE SPOILERY

Właściwie od początku śledztwa mamy do czynienia z czymś niezbyt poważnym, mało profesjonalnym. Przypadkowe spotkanie głównego śledczego z policjantką-krawężnikiem skutkuje dołączeniem owej szeregowej policjantki do specjalnej jednostki FBI mającej wytropić człowieka, który w noc sylwestrową zabił kilkudziesięciu zupełnie obcych sobie ludzi.

W tego typu jednostkach specjalnych raczej nie ma przypadkowych osób. Amerykanie, cokolwiek by o nich złego nie myśleć, pewne procedury mają dopięte na ostatni guzik i wielokrotnie przećwiczone. Inaczej nigdy by, w toku bardzo cierpliwych poszukiwań, nie wytropili takich osób jak Usama ibn Ladin (znany też jako Osama bin Laden) czy Saddam Husajn, na obcej ziemi i w nieprzyjaznym środowisku.
Akty terrorystyczne o takiej skali, kiedy w USA ginie kilkadziesiąt albo więcej osób, zmobilizowałyby kilka działających równolegle zespołów, mających do dyspozycji ogromne środki. Współdziałałyby ze sobą, zgodnie z procedurami i kompetencjami, rozmaite agencje federalne, jednostki stanowe i lokalne. W wyjątkowych sytuacjach do pomocy wezwano by Gwardię Narodową.
Tam nie byłoby pogadanki dwóch "wtajemniczonych" osób, bo każda uzyskana informacja przepływałaby przez dziesiątki albo nawet setki specjalistów różnych dziedzin, którzy każdy skrawek czy trop analizowaliby na wszystkie możliwe sposoby. Na śmietnisku nie byłoby dwojga policjantów, którym pomagaliby pracownicy wysypiska, ale setki policjantów z wyspecjalizowanym sprzętem.
Nie doszłoby też do czegoś takiego, że niespełnione dziewczę doznaję w wannie olśnienia i łapie trop, bo już wcześniej, znacznie bardziej doświadczone od niej osoby doszłyby do tych samych konkluzji. Nie mielibyśmy tak absurdalnej sytuacji, w której odsunięty od sprawy główny śledczy wraz z młodą policjantką jedzie sam do domu rodzinnego podejrzanego, zakładając, że mogą go tam zastać. I nie doszłoby do sytuacji, że były główny śledczy nie godzi się na wezwanie wsparcia, bo chce odzyskać twarz - takie coś, to jest zagranie na poziomie przedszkola, a przecież wcześniej film próbował nas przekonać, że Lammark to poważny człowiek i profesjonalista w swoim fachu, tylko otoczony głupcami i podległy głupcom.

Ten film, mimo interesującej formy, szedł utartymi schematami i podrzucał nam co i rusz dość infantylne rozwiązania, szepcząc nam do ucha o politykierach przeszkadzających fachowcom, niekompetencji urzędników czy wreszcie o uszkodzonym w wieku 6-lat mózgu dziecka, u którego potem osobowość kształtowała się nieprawidłowo. Na to nałożyły się magiczne zdolności strzelca, który wszystkiego nauczył się od ojca... W Stanach nie brakuje świrów, dochodzi do masakr, ale reakcje służb są zazwyczaj natychmiastowe, profesjonalne, sprawne. Natomiast sprawcy, nawet jeśli mają dużą umiejętność posługiwania się bronią, NIGDY w historii nie wykazywali się taką skutecznością czy celnością w uśmiercaniu ludzi ze sporej odległości (wg filmu Possey zabijał jednym strzałem).
Wszystko umowne, pretensjonalne, płytkie i w gruncie rzeczy niepoważne, ale kamuflowane przez formę i umiejętne budowanie dramaturgii i klimatu za pomocą obrazu i dźwięku.

To jest, niestety, kolejny amerykański film, który pokazuje kryzys scenarzystów hollywoodzkich, którzy w ostatnich latach mają spore trudności w zaoferowaniu nam czegoś, co nie obraża naszej inteligencji.