Uwielbiam Saoirse i w zasadzie tylko dla niej obejrzałem ten film. Niestety, o ile o niej samej można powiedzieć, że jest świetna, piękna itede itepe (fanboy ze mnie :]), to już filmy w których gra, są istnym tego przeciwieństwem.

I Miasto cienia nie jest tu wyjątkiem. Dla mnie, w kinie familijnym najważniejszą rolę zawsze odgrywała zdolność wzbudzania w widzu emocji. W takim Hooku, czy choćby Moście do Terabithii niektóre sceny miały taki ciężar, że niejeden łysol z dziarą na plerach mógł poczuć ścisk w gardle.

Tutaj tego brak. Film jest zbyt krótki, spłycony, a przez to także nie robi odpowiedniego wrażenia. I mówi to człowiek który książki nie czytał. Domyślam się, że w pierwowzorze walka o wydostanie się z Ember była iście dramatycznym przeżyciem. W końcu, postawcie się w sytuacji ludzi którzy marzą przez całe życie o ujrzeniu światła dziennego, o ucieczce z więzienia, ale mimo prób, nie mogą tej łaski dostąpić...

Mając zatem taki materiał źródłowy, twórcy poszli po najmniejszej linii oporu, serwując nam ładne widoczki i szybką akcję. I co? Dzieciakom się spodoba, całej reszcie juz raczej nie, a mogło być naprawdę ciekawie.