Przez cały seans jaki sobie zasponsorowałem z powyższym dziełem (tak, bo to dzieło)
Kawalerowicza, pięknie było patrząc na film fabularny nie wychodzić z teatru. Wspaniale
ucharakteryzowane dialogi oraz świetnie dobrane uzupełnienie dźwiękowe sprawia, że przez
fabułę można przebrnąć z nieprzeciętną atencją. Role głównych postaci odegrane z pełnym
najwyższego uznania kunsztem.

Długo by rozpisywać się nad fenomenem prymarnego ujęcia tej historii przez Kawalerowicza w
postaci produkcji filmowej, ale na pewno napisać trzeba o szczególnych scenach, które zrazu
wzbudzają u widza podziw. Dyskusja Rabe z księdzem, rzut kamery na wbitą siekierę, a
najpewniej najgenialniejsze obiegnięcie dziewczynki wokół księdza, to sceny historia. Coś co mi
tak przypadło do gustu, że chętnie poczułbym jeszcze raz to samo, co poczułem za pierwszym
razem gdy miałem okazję się z nimi zetknąć.

Film bezapelacyjnie klasyka polskiego kina, bezapelacyjnie obowiązkowy.