Bo Disney to przedewszystkim propagandowa maszynka która ma za zadanie zaprogramować młode umysły

Bo ja wiem, czy o przemijaniu? Raczej o odnajdywaniu swojego wewnętrznego dziecka, niż o przemijaniu, śmierć matki to jednak tylko wątek poboczny.

Wątek poboczny, który jednak powraca. Jest w tej całej historii dużo melancholii, tęsknoty. Walka o dom, to nie tyle walka o budynek co o swoje miejsce na ziemii. Miejsce gdzie rozgrywała się historia rodziny, o pamięć więc. Zlowieszczy bankier z motywacją rodem z Monopoly® chce po prostu zgarnąć dom, budynek. Mieć takiego aktora jak Colin Firth i dac mu tak jednowymiarowa rolę, spisał się swietnie ale ta jego postać jest przez takie potraktowanie po macoszemu żadna. Dosłownie każdy aktor mógł to odegrać, chodziło tylko o głośne brytyjskie nazwisko w obsadzie aby to był powód by iść do kina w Wielkiej Brytanii. Co jak widać po sprzedaży biletów tam się udało.

Firth miał jednak pewien urok, mimo że grał po prostu złola ale jednak z klasą - o wiele bardziej wolę takiego antagonistę, niz Black

Firth miał jednak pewien urok, mimo że grał po prostu złola ale jednak z klasą - o wiele bardziej wolę takiego antagonistę, niż Black Mantę z "Aquamana".
Owszem, dom to też pamięć o matce, żonie, a także o rodzicach ale czy to źle? Ogólnie, film najbardziej przypominał mi książki Jamesa M. Barrewgo o Piotrusiu Panie, bo ma taki Wiktoriański klimat i urok.
Koniec końców, finał jest o odnajdowaniu dziecka w dorosłym, i tu też kłania się "Piotruś Pan" i "Hook".

to ja chyba z dziećmi oglądałam inny film