Zauważ jakiej treści są zwłaszcza oceny 1-3, sprowadzają się określeń, że w filmie "niewiele się działo" albo wręcz, że film jest "o niczym" (jeżeli ten film jest o niczym to strasznie dużo musi być w ich głowach). Na poziomie akcji rzeczywiście niewiele się dzieje, więc jak ktoś znając filmografię Pacino szedł na film oczekując roli Carlita lub Benjamina Ruggiero to musiał się srodze zawieść (z tych niewielu recenzji, większość piszą ludzie, którzy sami przyznają, że na film poszli przypadkiem), film za to nadrabia poziomem ukazania uczuć i relacji międzyludzkich (duży plus na realizm), choć przyznam, że przez kilka pierwszych minut oglądania myślałem, że otrzymuję niekomediową wersję Mów mi Vincent.

Twoja wypowiedź to jedna z tych, przy których czytaniu potakuję głową z uznaniem i czuję, że nie mam nic więcej do dodania :) "jeżeli ten film jest o niczym to strasznie dużo musi być w ich głowach" - z przykrością muszę stwierdzić, że jest to najprawdopodobniej bardzo trafna diagnoza... A szkoda.

Podpisuję się obiema rękami pod twoją opinią. Film to nie arcydzieło, ale na prawdę przyzwoity i wart obejrzenia. Dawno takiego typu filmu nie oglądałam - coś o uczuciach, relacjach, mierzeniu się z własną przeszłością, ale nie uwikłane w jakiś wyjątkowy dramatyzm, tylko jakoś tak bardziej lekko, realistycznie, bliżej zwykłego, przeciętnego ludzkiego życia. Podobała mi się ta forma, podobał mi się Pacino - dostał fajną postać do zbudowania, rolę dającą pole do popisu i zrobił to super (jak dla mnie oczywiście). Sama fabuła chwilami zbyt oczywista, wątek syna karierowicza vs dawnego kolegi cinkciarza trochę schematyczny i papierowy moim zdaniem, ale całość oglądało się lekko i przyjemnie. Bardzo podobał mi się od strony wizualnej - ujęcia, sposób montażu, sceny-symbole. Musze przyznać, że sporo tu przewijających się symbolicznych obrazów, - co już ktoś w innym komentarzu zauważył.Całość oceniam na 7-8, ale niech będzie 8 :)