Film bardzo naiwny, a w tej swej naiwności momentami uroczy. Przewidywalny, ckliwy i głupiutki. Dwa plusy: Harmony Korine jako właściciel solarium o niebo ciekawszy niż Pacino (szczególnie w scenie prezentacji wizytówki, na której się pręży - taka całkiem zabawna perełka wśród tej polukrowanej aury beznadziei). Drugi plus: ta scena, w której główny bohater idzie przez ulicę i widzi rozbite samochody jest ABSOLUTNYM SZTOSEM. W tej jednej scenie jest wszystko: idealna ścieżka dźwiękowa, idealne zdjęcia, no i te arbuzy, które w pierwszej chwili wyglądają jak jeden wielki potok krwi. Green fajnie tu się bawi z widzem, minęła chwila zanim się zorientowałam, że HEEEEEY, WAIT, TO NIE ZWŁOKI, TO ARBUZY (zwłoki też były, ale oj tam). Naprawdę ciekawa - absurdalna, narkotyczna, wywołująca jednocześnie uśmiech i jakiś niepokój. Po "Joe", który jest kolejnym średniakiem zanurzonym w estetyce takiego choćby "Out of the furnace" spodziewałam się, że reżyser będzie dalej taplał się w jakichś bardziej surowych klimatach, a ten tutaj wylatuje mi z balonami, mimami, tanią metaforą odcinania się od przeszłości (pozbywanie się tych zdjęć ukochanej, tej łódki, blabla) i takimi tam. Byłam cała green na buzi ze złości, panie Green.
Taki tam średniaczek, ale można obejrzeć.
Ekhem, wybaczcie tytuł posta, nie zrozumcie mnie źle - biała kotka był urocza.