To nie jest tylko kolejna opowieść kobiet, które odważyły się ujawnić molestowanie, gwałty i traktowanie je jak przedmioty przez mężczyzn mających nad nimi przewagę pozycji społecznej. To dokument, który szerzej i głębiej patrzy na problem. Przede wszystkim dlatego, że dotyczy czarnych kobiet będących ofiarami czarnych mężczyzn. Rzadko się o tym mówi. Główna bohaterka Drew Dixon jest tego najlepszym przykładem. Utalentowana, przebojowa kobieta nie sądziła, że ​​#MeToo ma zastosowanie do jej historii. Gdzieś te kobiety mają zakodowane, że ich rolą jest bronić czarnych mężczyzn, bo i tak w świecie zdominowanym przez białych mężczyzn mają trudniej. Dla mnie osobiście to zaskakujący sposób myślenia, ale nie jestem czarną kobietą żyjącą w Ameryce. Drugim ważnym aspektem poruszanym przez dokument jest fakt ile mizoginii, braku szacunku do kobiet, wulgarności można znaleźć w większości hip-hopowych tekstów i teledysków. Według mnie za mało miejsca poświęcono temu zjawisku. Bo przecież treści, jakie przekazuje sztuka (nawet hip - hop) mają wpływ na sposób myślenia i postawy ludzi w realnym świecie. I trzeci aspekt - ile straciła kultura, że tak utalentowane kobiety z pasją i miłością do muzyki nie mogły robić tego, co kochały. I bardziej ogólne pytanie, ile świat traci na tym, że mizogini, seksiści, drapieżcy, obrzydliwi mężczyźni bez względu na kolor skóry tak niszczą kobiety zawodowo i emocjonalnie.