Pięknie napisane...
Ja mam wielki niedosyt, gdyż nie dowiedziałam się jaką tajemnicę skrywała Kyla.

Ja coraz bardziej obstaję przy tym że kiedyś Kyla była w takiej samej sytuacji jak Die teraz, bo poczyniła te same wybory. I że "mamusia" skończy jako znerwicowana osoba, z poczuciem winy, która będzie chciała pomóc innemu dziecku, bo swojemu nie dała rady. To taki motyw pętli ;)

Kyla miała dwójkę dzieci, widać na zdjęciach w pewnej scenie. Chłopiec musiał umrzeć i to było powodem jej problemów z mówieniem. W scenie gdzie rzuca się na chłopaka mówi coś w stylu "ja nie naśmiewałam się z Twojego ojca", moim zdaniem chodziło o to, że jemu zmarł ojciec, jej dziecko. Mam nadzieję, że to jakoś zrozumiale napisałam :P

Nie zwróciłam uwagi kto był na zdjęciach. Rzeczywiście byłoby to w miarę logiczne wytłumaczenie.
Jak Kyla napadła na Steva pomyślałam że chodziło o to żeby on nie robił jej przykrości i był bardziej miły w stosunku do niej, bo przecież ona nie wspomina "źle" o jego ojcu.
Chciałam jeszcze raz dzisiaj iść na film, a tu kurcze w moim mieście już dzisiaj nie grają.
Dzięki za wytłumaczenie :)

Potwierdzam.
Z recenzji w Polityce: "Trzecią równorzędną bohaterką filmu jest zaprzyjaźniona z nimi sąsiadka: jąkająca się, introwertyczna nauczycielka z gimnazjum, zmagająca się z traumą utraty dziecka, którą fantastycznie sportretowała Suzanne Clément."

Ja również nie zwróciłem na to uwagi. Po wyjściu z kina, znajomi, z którymi byłem uświadomili mnie, że na zdjęciach było jej dziecko, które zmarło 2 lata temu. Później przeczytałem jak wyżej recenzję w Polityce potwierdzającą tą wersję.

Mnie się udało trafić na film dwa razy. I to przedpremierowo. Na każdy za free, wygrałem bilety. ;)
Za drugim razem widać to jak Die oddaje Steva a Kayla się denerwuje, irytuje. Już wiem dlaczego.
Ktoś tak łatwo oddaje, co inni z bólem tracą...
Film piękny. Pełen emocji.

Ida, Mama i Dzikie historie to jak na razie pewniak do Oscara w tym roku jak dla mnie ;)

Kupię DVD jak tylko się pojawi :), warto kolekcjonować takie filmy. Byłam kilka dni temu w kinie, a cały czas myślę o bohaterach.... Piękny film.
Nie oglądałam "Jak zabiłem moją matkę" i "Wyśnione miłości", chyba dużo straciłam i muszę to nadrobić....
Zazdroszczę że byłeś dwa razy, na DVD będę musiała jeszcze poczekać... zapewne.

UUuu to koniecznie musisz to nadrobić.
Jak je zobaczysz to sama będziesz wiedzieć dlaczego :)
Ja zaś muszę gdzieś zdobyć Toma

Nie ma sprawy :)

A czy zwróciliście uwagę na marzenie Die, tuż przed oddaniem Steve'a? Pojawia się tam postać Steve'a jako dorosłego - czy gra go wtedy Dolan? Sceny były tak zamglone i szybko się zmieniały, że nie mogłam nabrać pewności i teraz mnie to dręczy. Jeśli wystąpił tam Dolan, nadawałoby to tej scenie głębsze i osobiste dla reżysera znaczenie...

W pierwszych sekundach "dorosłego" Steve'a też wydawało mi się, że to Xavier. Potem jednak był to aktor bardzo podobny do niego. Przypadek? Nie sądzę.

Też miałam takie wrażenie, że widzę Dolana. Raczej nie jest to przypadkiem, bo w końcu jest to jakby delikatny powrót do tematu z jego pierwszego filmu, a jak wiadomo był on oparty na jego własnej historii.
Relacja Dolana z matką musi być dla niego bardzo ważna i trudna skoro robi już drugi film i drugi tak emocjonalny.

W każdym jego filmie postać matki jest mocno zaakcentowana. Pokazuje różne miłości matek do dzieci.
W "Wyśnionych miłościach" mocny związek, wręcz edypowy Nicolasa i jego matki (mam na myśli scenę z domówki), "Na zawsze Laurence" - matka wspierająca i akceptująca syna. "Tom" - postać Agathe - matki idealizującej i nie widzącej prawdziwego oblicza dziecka.
I to chyba powoli staje się jedną z wizytówek Xaviera.

Jakbym czytała swoje myśli :)
W tym filmie nie tyle historia mnie urzekła (czy zatrzymała), co właśnie strona techniczna. Ten film jest, mimo ciężkiej fabuły, taki estetyczny, zdjęcia są ładne, ciepłe kolory, ciasne kadry, odwołania do popkultury (muzyka) - widać, że to wszystko jest przemyślane i dopieszczone. Naprawdę świetnie zrobiony film, bardzo mi się podobał.