Maestro zbiera sporo nieprzychylnych recenzji, wynikających moim zdaniem głównie z niewłaściwego nastawienia i oczekiwania co do fabuły filmu. Jeśli nastawiasz się na seans opowiadający o wielkiej karierze Leonarda Bernstaina i jego życiu zawodowym to faktycznie można się zawiesić. Ja natomiast obejrzałam ten film nie będąc szczególnie zaznajomiona z osobą kompozytora i oceniam go pozytywnie. Mam wrażenie, że nie jest to opowieść o wybitnym muzyku, a o rozdartym, zagubionym człowieku. Leonard Berstain został użyty jako swego rodzaju „narzędzie” pozwalające na ukazanie historii człowieka, który nie radzi sobie z połączeniem życia zawodowego z tworzeniem rodziny, stawia swoje pragnienia nad uczucia innych, któremu brakuje samoakceptacji. Jeśli spojrzymy na ten film pod takim kątem, jest to naprawdę dobry dramat obyczajowy. Dodatkowo wybitna gra aktorska, szczególnie ze strony Carey Mulligan i, być może nieco kontrowersyjnie, dobre, naturalne dialogi. Teraz zostaje tylko ważne pytanie, czy ten film, w takiej formie, był potrzebny? Czy tej historii nie można było pokazać z wykorzystaniem postaci fikcyjnych, a życie Leonarda użyć do ukazania jego talentu? Myślę, że wówczas film nie zrobiłby takiego szumu, ale może zostałby odebrany nieco przychylniej.