Nie dość, że zgadzam się z całością wpisu, to kilka zdań spokojnie sama kiedyś gdzieś wypowiedziałam rozmawiając o MMFR , jak chociażby "Furiosa to wojowniczka z krwi i kości, a jednocześnie ani przez chwilę nie traci swojej kobiecości."
To mi się okrutnie podobało, że Millerowi udało się stworzyć postaci kobiecie, które nie popadały w skrajność: albo krucha dziewuszka, nimfetka, niewinna i naiwna i trzeba ją wiecznie ratować, albo jakaś super wygimnastykowana wojowniczka w lateksie, z ciętą ripostą na każdą okazję.
Bardzo wymowna jest scena, kiedy Max oddaje Furiosie strzał do nadjeżdżającego gościa, ona opiera broń o jego ramię, każe wstrzymać oddech, strzela ... oddaje mu broń. Żadnego głupiego wprowadzania nas w ten moment, w postaci wcześniejszych przekomarzanek "Jestem od ciebie lepszym strzelcem" "Łeeee tam, baba strzelcem pffff" by po wspomnianej scenie: "Ha! Widzisz, jestem od ciebie lepsza! #GirlPower"
Bez zbędnego gadania, wprowadzania nas za rączkę. Miller wrzucił widza od razu w wir akcji, potraktował jak dorosłego, któremu nie trzeba wszystkiego od a do z tłumaczyć po raz milionowy. Nie opowiadał rzeczy, których nie trzeba było opowiadać. Jesteśmy już w większości dorosłymi ludźmi, którzy niejeden film w życiu widzieli. Tu naprawdę można sobie dośpiewać oczywistości. Zamiast tego dostaliśmy masę szaleństwa z Doof Warriorem jako wisienką na torcie. U mnie w kinie, jak byłam drugi raz, ludzie wiwatowali na jego widok :)

"Bardzo wymowna jest scena, kiedy Max oddaje Furiosie strzał do nadjeżdżającego gościa, ona opiera broń o jego ramię, każe wstrzymać oddech, strzela ... oddaje mu broń. Żadnego głupiego wprowadzania nas w ten moment, w postaci wcześniejszych przekomarzanek "Jestem od ciebie lepszym strzelcem" "Łeeee tam, baba strzelcem pffff" by po wspomnianej scenie: "Ha! Widzisz, jestem od ciebie lepsza! #GirlPower""

Dokładnie tak by to wyglądało gdyby film robili spece z obecnej generacji Holywood.

"Miller wrzucił widza od razu w wir akcji, potraktował jak dorosłego, któremu nie trzeba wszystkiego od a do z tłumaczyć po raz milionowy. Nie opowiadał rzeczy, których nie trzeba było opowiadać. Jesteśmy już w większości dorosłymi ludźmi, którzy niejeden film w życiu widzieli. Tu naprawdę można sobie dośpiewać oczywistości."

Powiedz to Nolanowi. Jego dwa ostatnie filmy pod tym kątem to dramat, a Interstellar to już katastrofa. Monolog Matta Damona nad rzucającym się Matthew? Miałem wrażenie, że facet miał xle oznaczony skrypt i prócz swoich kwestii przeczytał tez didaskalia.

Doof Warrior to już praktycznie symbol tego filmu :)

Podobało mi się jeszcze jedno, a nie wspomniałem o tym wcześniej. Scena z pojazdem na gąsienicach. Mad Max odchodzi w ciemność "załatwić problem". Wybuch w oddali, wraca obryzgany krwią. Każdy inny reżyser pokazałby nam jak się Max na nich zasadza, a potem pięciominutowa strzelanina-walka wręcz-jazda samochodem z milionem ćwierć-sekundowych, dynamicznych ujęć. A Miller pokazał jak Max idzie, a potem wraca. Problem rozwiązał, domyśl się jak bardzo krwawo. Proste, genialne i pobudza wyobraźnię w kinie, zamiast podawać wszystko na talerzu.

Nolana lubię na tyle, że wolę Interstellara nie oglądać. Rozbroił mnie tekst o czytaniu didaskaliów :)
Ogólnie ciekawość mnie zżera, ale długość tego filmu i fakt, że muszą w nim gadać i gadać działa mocno na niekorzyść. W ogóle nie wiem co się Nolanowi stało? Z każdym kolejnym filmem coraz bardziej się hollywoodyzuje ;/, chociażby na przykładzie samych Batmanów: Begins - czad. The Dark Knight Rises - meh.
Ale i tak lepszy on niż ta nowa "generacja CGI".

"Proste, genialne i pobudza wyobraźnię w kinie, zamiast podawać wszystko na talerzu."
O MMFR mówi się, że to film, na którym trzeba przestać myśleć i można się dobrze bawić. Niby tak, bo to czysta, dwugodzinna jazda na pełnym gazie. Jednak, ten film wymaga od widza używania mózgu, a właściwie umiejętności kojarzenia faktów, wyciągania wniosków i uruchomienia wyobraźni. Scena o której wspominasz - poszedł, coś grzmotnęło, wraca utaplany krwią. Wyobraźnia pracuje. Czy chcę wiedzieć co tam się stało? Tak. Czy chcę, żeby Miller mi to pokazał krok po kroku? Nie! Bo to, czego nie widzimy;, to, co jest owiane tajemnicą jest najbardziej intrygujące. Max po tej scenie jest odrobinę ciekawszy, bo - skrywa kolejną tajemnicę.

Albo sprawa jego przeszłości. Max nie jest pierwszym i jedynym bohaterem w popkulturze, który stracił rodzinę. My to wiemy, my to już widzieliśmy! To, co inny reżyser opowiadałby półgodzinnym wstępem, MIller zamknął w zdaniu "Ścigany przez tych, których nie mogłem uratować" i kilku mirko flashbackach. Tu wystarczy dodać 2 do 2 i wszystko jest jasne.
W ogóle każdy szczegół to historia. To jak bohater jest ubrany, jak się zachowuje, jak reaguje, w końcu czym jeździ! Nawet tak wydawałoby się mało ważne postaci jak Slit, mają swoje imiona, charaktery, historie. Film nie robi z nich jednak osi fabularnej, ale rzucając nas na głęboką wodę, wśród tych wszystkich ludzi sprawia, że ja chcę o nich wiedzieć więcej! O każdym. Nux, Slit, Doof, Rictus, Bullet Farmer i Ludożerca są świetni. O nich się rozmawia i ich się pamięta, mimo, że (poza Nuxem) reszta pojawia się wręcz symbolicznie.

Mam dość oglądania jak wujek Ben umiera, jak umierają rodzice Bruce'a Wayne'a, jak protagoniście zły niedobry villan zabija rodzinę i/lub pali rodzinną wioskę., jak dobry policjant zostaje zamordowany ostatniego dnia przed emeryturą ... chwała więc Millerowi za jego Maxa!

Też bardzo lubię Nolana i też widzę regres. Może niekoniecznie "holywoodyzacja", ale jakiś bezkrytyczny samozachwyt i robienie wszystkiego z wielką przesadą. W każdym razie uważam, że trzeba zobaczyć Interstellar. Ten film bardzo mocno polaryzuje ludzi, nikogo nie zostawia obojętnym, warto wyrobić sobie własne zdanie.

"Mam dość oglądania jak wujek Ben umiera, jak umierają rodzice Bruce'a Wayne'a, jak protagoniście zły niedobry villan zabija rodzinę i/lub pali rodzinną wioskę., jak dobry policjant zostaje zamordowany ostatniego dnia przed emeryturą ... chwała więc Millerowi za jego Maxa!"

+ milion