Truffaut miał powiedzieć o MAŁYM UCIEKINIERZE, że bez niego nie narodziłaby się Nowa Fala, jaką znamy, bo to młody Amerykanin Morris Engel pokazał [Francuzom], jak robić niezależne kino. W gruncie rzeczy Engel był jednym z trzech, właściwie równorzędnych autorów MAŁEGO UCIEKINIERA, razem z Raymondem Abrashkinem i Ruth Orkin. Stanowili oni grupę przyjaciół, jedynie poza Orkin Nowojorczyków z krwi i kości, którzy właśnie w tym mieście odnaleźli naturalną scenerię dla filmowej narracji. Każde z nich do tego projektu wniosło coś od siebie. Engel uprościł sam proces kręcenia filmu, posługując się dziś jakże powszechną, wtedy absolutnie nowatorską kamerą z ręki (którą sam złożył – to urządzenie było tak niezwykle, że od Engela pożyczali je Godard i Kubrick) oraz ograniczając ekipę produkcyjną do niezbędnego minimum. Szukał aktorów amatorów i wykorzystywał warunki, jakie daje bogate, miejskie otoczenie. Orkin, prywatnie żona Engela, była znakomitą fotografką, a jej świetne oko widać w wielu kadrach filmu, gdzie gra światłocieni czy specyficzne barwy pór dnia odgrywają niebagatelne znaczenie. Abrashkin napisał scenariusz MAŁEGO UCIEKINIERA, a potem czuwał, by występujący w nim naturszczycy nie tylko odgrywali swoje role, ale też odnajdywali się w różnych sytuacjach, improwizując przed kamerą. To wszystko było o tyle trudne, że głównymi bohaterami filmu są dzieci. 7-letni Joey staje się tytułowym zbiegiem, gdy starszy brat z kolegami robią mu okrutny żart, przekonując, że chłopiec zabił brata i teraz musi uciekać, bo złapie go policja i surowo ukaże. Joey wsiada w metro i ląduje na zalanym letnim słońcem i plażowiczami Coney Island, by przeżyć tu przygodę swojego życia. Na próżno jednak szukać w tym filmie rysów lekkiego, łobuzerskiego kina dla dzieci i młodzieży. W MAŁYM UCIEKINIERZE tyleż ważne jest bowiem doświadczenie niemal czystego cinéma vérité w wydaniu brooklyńskim, ile refleksja o społecznym wymiarze. Dzieciaki reprezentują rozbitą rodzinę ze społecznych nizin, mały Joey na Coney Island chce się bawić, ale wszystko, co robi i z kim wchodzi w interakcje obnaża jego wielkie tęsknoty – za rodziną, miłością, prawdziwym dzieciństwem, gdy młody umysł zaprzątają zabawy w kowboja czy marzenia o wyprawie do wesołego miasteczka. W filmie trzeciorzędną rolę pełni matka, która w wyjątkowej sytuacji opuszcza synów na jeden dzień, o opiekę nad domem i bratem prosząc starszego z chłopców, ale te dzieci, pomimo starań kobiety, nie doświadczają rodzinnego ciepła. W MAŁYM UCIEKINIERZE ta problematyka świetnie została wpisana w ramy miejskiej legendy i letniej atmosfery Coney Island.