W odniesieniu do ówczesnej rodzimej nijakości kinematograficznej, przepełnionej filmami
robionymi od szablonu, jest to naprawdę produkt o dużej randze artystycznej. Fakt, nie do końca
równy, niezbyt harmonijny, miejscami sztuczny i archaiczny, miejscami propagandowy (idea
społeczna ponad sztuką i postawą patriotyczną, której Chopin wyraźnie hołdował). Fakt, że gra
aktorów przeważnie staroświecka, mocno tkwiąca jeszcze w kinie międzywojnia; sam Wołłejko
też nie do końca przekonujący, zbyt delikatny i ostentacyjnie ciapowaty (z tego co wiemy Chopin
był raczej neurotyczny i ekspresyjny).
Jednak pomimo niedostatków (syndrom czasów i oportunistycznych wymogów) całość broni się,
co jest zasługą wyjątkowego, ogólnego klimatu i świetnych scen, jak: taniec ludowy w gospodzie,
motyw Paganiniego, na widok którego starsza pani robi znak krzyża, czy etiuda rewolucyjna - od
jej nieśmiałych narodzin "w afekcie", poprzez wizję tragicznych obrazów powstania
listopadowego, po koncert z oniemiałymi ze zdumienia słuchaczami, krzyczącymi pod koniec "es
lebe Polen!" i "vive la Pologne!"... Ford momentami "zachowywał się" jak rasowy ekspresjonista!
Cóż, reżyser miał ewidentne konszachty z ówczesną władzą, uwikłany był w propagandę, fakt...
Ale pod względem kunsztu artystycznego nie miał wówczas równych sobie w Polsce, a może i
nawet w środkowej Europie! Chopin tego dowodzi...