https://www.fanatykkina.pl/index.php/2023/06/10/moj-sasiad-adolf-recenzja/

Wyobraźcie sobie, że jesteście Żydem polskiego pochodzenia (co jest też ukryte w nazwisku Pana Polsky’ego), przeżyliście wojnę i wiedziecie spokojne życie w Ameryce południowej. Nagle waszym sąsiadem zostaje Niemiec, łudząco przypominający pewnego akwarystę.


Tak, jest to schemat opowieści w filmie o dwóch uroczych sąsiadach. Co budzi wspomnienia z równie uroczą czeską bajką, czego nie dodaje przypadkowo, bo w filmie mamy dużo elementów, które kojarzą mi się z Czechami właśnie. Jednak wracając do historii, poznajemy starszego Pana, którego rodzina zmarła podczas holocaustu, a on przeprowadził się do Kolumbii. Jest lekko mówiąc dość zrzędliwy i przejmuje się tylko szachami i czarnymi różami, które hoduje. Nagle spokój zakłóca nowy sąsiad, który w jego oczach jest podobny do Hitlera. Zgłasza to do ambasady, jednak tam stwierdzają, że takich zgłoszeń jest masa i potrzebują dowodów. W tym czasie okazuje się ze płot odgradzający ich działki jest postawiony o metr źle i cenne róże głównego bohatera są po złej stronie. Zaczyna to lekki konflikt między nimi, gdy zaczyna się też zbieranie dowodów. Jednak w pewnym momencie okazuje się, że obu pasją są szachy i zaczynają w nie regularnie dać, co zostaje wykorzystane przez bohatera do zbierania dowodów.


Obserwacja rozwoju relacji między Panami jest niezwykle wciągająca. Od początkowej wrogości z obu stron, przez dość fałszywe zbliżenie się w celu uzyskiwania informacji, do prawdziwej przyjaźni. Co może być trochę absurdalne, bo przecież jeżeli okazałoby się, że owy sąsiad jest Hitlerem, to jest odpowiedzialny za zabicie całej rodziny Pana Polsky’ego. Jednak absurd świetnie wykorzystywany jest dla komedii w tym filmie. I tu wracamy do Czech, bo właśnie z czeską komedią kojarzył mi się humor w tym filmie. Dużo czarnego humory, dużo absurdu i hiperboli, a przy tym naturalność w tym wszystkim. Trzeba przyznać, że jest zabawnie, mimo że humor bardzo rzadko jest wprost, a mimo to działa na wielu poziomach i stanowi kontrę dla dość przykrego tła.


Poza tym, że jest to Czarna Komedia o sąsiadach, film ten ma bardzo mocny wydźwięk społeczny. Z jednej strony pokazuje proces radzenia sobie z traumami, to jak główny bohater nie może zapomnieć tego co wydarzyło się już ponad 15 lat temu i jakim człowiekiem go to zrobiło. Z drugiej strony film ten jest komentarzem odnośnie teorii spiskowych i ludzi nimi które w nie wierzą. Pokazuje proces myślowy, gdzie fakty naginane są pod tezę i znowu wpływ tego na jednostkę.


Obsada tego filmu jest doprawdy zaskakująca, jednak duet David Hayman i Udo Kier to niesamowite połączenie. Obaj świetnie wpasowują się w swoje role, które są zarówno absurdalne jak i hiperboliczne, ale tak jak humor w tym filmie, wpasowane tak, żeby współgrać z resztą tego filmu. Można powiedzieć, że stanowią spójną całość, a przy tym wielka zasługa charakteryzacji, szczególnie u Udo Kiera, który wygląda jednocześnie absurdalnie, jak i w kontekście postaci spójnie.


„Mój sąsiad Adolf” to ciekawy przykład filmu, który świetnie łączy czarną komedię, liczne absurdy z podejmowaniem ważnych społecznie tematów, a wszystko to bardzo kunsztownie. Dzięki czemu seans jest i niezwykle przyjemny, zabawny w odbiorze, ale potrafi uwrażliwić i pokazać perspektywę jednostki z którą czasem ciężko się utożsamić.


7/10