Festiwal w Cannes reaktywowany po wojnie w 1946 roku zgromadził olbrzymią liczbę 35 filmów ubiegających się o nagrodę, ponieważ wzięto pod uwagę tytuły wypuszczone 44-46, oraz jednego rodzynka z 42 roku (meksykańska wersja "Trzech muszkieterów"). Przy tak olbrzymiej konkurencji i masie tytułów, dziś uznawanych za klasykę dziwi trochę zwycięstwo zapomnianych "Ludzi bez skrzydeł". Ani Rossellini, ani Cocteau, ani Cukor nie zgarnęli nagrody. Wylądowała w rękach wcześniej zauważonego w Wenecji Františeka Čápa (nagroda specjalna dla "Nocnego Motyla" w 41 roku).

"Ludzi bez skrzydeł" to kino wojenne rozegrane w klimacie hitchcockowskich intryg. Opowiada o Czechach roku 1942, gdy po zamachu na Reinharda Heydricha, Niemcy wzmocnili ochronę oraz zaczął się czas masowych egzekucji, wynikających z poszukiwań współwinnych. Głównym bohaterem jest Petr Lom, skromny mechanik, opiekujący się siostrzeńcem, Jirką. Rodzice młodego zginęli z rąk nazistów. Petr zatrudnia się na lotnisku, gdzie ma miejsce przerzut broni oraz naprawiane są niemieckie maszyny. Szybko okazuje się jednak, iż część pracowników współpracuje z ruchem oporu, podkradając różne fanty. Postanawia się przyłączyć do walki.

Brzmi to jak wciągający thriller i poniekąd jest to w sumie typowe kino gatunkowe. Mamy intrygę, mamy czarne charaktery, zwroty akcji, kilka niezłych jak na owe czasy strzelanin w finale. Wszystko jest jednak zagadane, czasami też mocno naciągnięte pod scenariusz. Zwycięstwo w Cannes wydaje się efektem potrzeb ówczesnej publiczności. To opowieść o walce z okupantami, pełna ofiar, których cierpienie nie idzie na marne. Puenta przenosi nas bowiem do dzisiejszych czasów, podpowiadając "jednak się oswobodziliśmy". To film, którego udręczona wojną Europa potrzebowała. Nawet jeżeli nieco niedoszlifowany, na pewno dynamiczny oraz prowokujący do wzruszeń.