Jeden z mniej znanych filmów Chantal Akerman przenosi na ekran spektakl Françoise Merle. Decyzja o podjęciu współpracy z inną reżyserką przestaje zaskakiwać, gdy wiemy, że sztuka Merle opowiada o więzi matki i córki - wszak to jeden z najważniejszych tematów w twórczości Akerman. "Listy do domu" powstały w oparciu o korespondencję (1950-1963) amerykańskiej poetki i pisarki Sylvii Plath z jej matką Aurelią. Kinowa, minimalistyczna wersja oddaje dynamikę zbliżeń i oddaleń, przyciągania i odpychania: w słowach, w gestach, w spojrzeniach. Matka jest niejako "gotowa" - oglądamy ją cały czas w tym samym kostiumie i fryzurze, podczas gdy córka dopiero się "staje", przechodząc liczne metamorfozy. To film o przekazywaniu - na dobre i na złe - międzypokoleniowej pałeczki, o zrywaniu i upodabnianiu się, o symbiotycznej więzi, przez którą przebiega zarazem niewidzialna granica. Akerman jest wyczulona na każde fałszywe zapewnienie, każdą niezdarną próbę pocieszenia. Scenariusz zaciera porządek listów: córka wypowiada słowa matki, a matka córki. To świadectwa współbrzmienia, czasem zamiany ról, ale też przewrotna gra znaczeniami. W ustach młodej i w ustach dojrzałej kobiety te same słowa mają inny sens.