Bohaterką Legendy Rity jest terrorystka z zachodnioniemieckiej Frakcji Czerwonej Armii.
Słowo to kojarzy się bardzo źle (szczególnie ostatnio), ale Schlondorff wcale nie potępia swojej bohaterki, tak przedstawia jej motywy postępowania, że widz zaczyna rozumieć, co skłoniło ją do wejścia na drogę zbrojnej walki o słuszne (?) racje.
Rita nie jest wcale bezduszną maszyną do zabijania, nie jest też produktem sloganowego prania mózgu, jej decyzje są głęboko przemyślane, chociaż u ich podstaw leży ideologia, ta wybrana, jedyna i prawdziwa (według bohaterki oczywiście).
Kobieta wierzy bowiem w komunizm, wspólnotę dóbr i obowiązków, równy podział dla wszystkich, odrzuca konsumpcyjny Zachód, chce pracować i budować swe utopijne społeczeństwo, wyświechtane hasła mają dla niej wartość szczerych słów prawdy.
Na Wschodzie czuje się szczęśliwa, zdaje się nie widzieć zdziwionych spojrzeń, kłamstw i gry pozorów toczącej się wokół niej, nie dostrzega, że żyje w świecie własnych wyobrażeń, a rzeczywistość jest szara i zupełnie inna, ludzie wcale nie są zadowoleni ze swego „raju”, marzą o „zgniłym, kapitalistycznym” Zachodzie, z którego Rita tak chętnie uciekła i którego podwalinami starała się wstrząsnąć.
Dziewczyna nie widzi, że cały czas jest manipulowana przez STASI, wywiad wykorzystuje ją do swoich celów, niby mimochodem żąda całkowitego poświęcenia, rezygnacji z osobistego życia i szczęścia (Rita musi wyrzec się przyjaciółki, chłopaka, z którym chciała założyć rodzinę, dziecka, którego się spodziewa).
Na końcu okazuje się, że wszystko było jedną wielką mistyfikacją – ofiary i walki Rity nie potrzebował nikt, ideały w które wierzyła, były kłamstwem, a państwo było tworem bezwzględnych ludzi żądnych władzy, ukrywających się dla własnej korzyści za pięknymi hasłami o pomocy, wspólnocie i braterstwie.
Rita, wyciśnięta przez komunizm jak cytryna, zostaje sama, zdana na własne siły i odarta ze złudzeń. Jest silna i walczy do końca, ginie, tak, jak starała się żyć, do końca działając. Ginie z rąk tych, którym chciała służyć.
Reżyser ukazuje wnikliwy portret interesującej i moralnie czystej kobiety, której dobre intencje po raz kolejny przegrały z brudną polityką, jest to także „ogólnoniemiecki” rozrachunek. Doskonały duet tworzą Bibienne Beglau i Nadia Uhl, przerysowana, zagubiona alkoholiczka z punkowym makijażem, świat jest szary, kolory zgaszone, walka Street Fighting Mana z góry skazana na porażkę ....