nic dodać nic ująć.
Dla tych, krtórzy jeszcze improwizacji nie widzieli (jeśli tacy są) niżej umieszczam link, pod którym rzeczone cudo na you tube można znaleźć:
http://www.youtube.com/watchv=MGkY9oPfAzo&feature=related
część I Wielkiej improwizacji,
http://www.youtube.com/watchv=UbD2Q7R6_hk&feature=related
część II Wielkiej Improwizacji

przepraszam, w obu linkach brakuje jednego znaczka
http://www.youtube.com/watch?v=MGkY9oPfAzo&feature=related - to jest poprawny link do części pierwszej
http://www.youtube.com/watch?v=UbD2Q7R6_hk&feature=related - a to do drugiej

Pierwszą refleksją, która nasunęła mi się po obejrzeniu tego widowiska, była myśl o genialnej roli Janka Nowickiego! To dla niego największe brawa. Za raz po tym dołączam gratulacje dla Koniecznego.

Geniusz. Geniusz aktorstwa. Myślę, że sam Mickiewicz byłby zachwycony interpretacją pana Holoubka. Jego słowa mają taką moc, taką siłę wyrazu, że zwalają nóg chyba każdego. Jego tembr głosu, przenikliwy wzrok (zauważcie, że on prawie w ogóle nie mruga!), skupienie... to jest Aktorstwo przez wielkie "A". To definicja aktorstwa jako sztuki, która porusza ludzkie serca i umysły. A bynajmniej moje poruszyła... kiedy oglądam Improwizację z "Lawy" łzy stają mi w oczach - za każdym razem. Przewijające się, jakby mimochodem, obrazy dodatkowo zwiększają siłę rażenia mickiewiczowskich słów, sprawiają, że stają się aktualne. Bo sama Improwizacja to dla mnie dramat człowieka jako istoty. To krzyk, który siedzi w nas gdzieś tam głęboko, a który wybucha kiedy słyszymy o kolejnych wojnach, mordach, cierpieniu, o całym złu tego świata. Choć dzisiejsza cywilizacja i tak w dużej części zagłusza ten wymiar zła - nie ma w niej miejsca na śmierć, na ludzkie tragedie - to musimy pamiętać, że to się dzieje, to ciągle się rozgrywa, prawie że na naszych oczach. I właśnie ze względu na uniwersalność i człowieczy wymiar "Improwizacji", jest to mój ulubiony fragment "Dziadów". W nim jest wszystko, co stanowi o naszym wielkim dramacie jako ludzi.

Jeszcze wracając do p. Holoubka: jego śmierć, od której minął już ponad rok, jest takim przykrym znakiem świadczącym o tym, że pewne pokolenie odchodzi. Pokolenie ludzi Wielkich. I nie chodzi mi tylko o aktorów, mam na myśli ludzi, którzy pamiętają wojnę. Może nie byłoby to takie smutne, gdyby tylko mieli oni choć w połowie tak godnych następców...