Niezdecydowanie, czyli jedno słowo wyrażające moje próby ocenienia tego filmu.
Niezdecydowanie to również uczucie, które musiało towarzyszyć Sieriebriennikowi podczas realizacji "Leta", bo na podstawie tego, co powstało ciężko stwierdzić o czym chciał zrobić film.

Pełno tu muzyki zachodnich artystów. Bowie, Lou Reed, Sex Pistols... Zgoda, to oni byli inspiracją dla wielu bohaterów. Ale czy dla Wiktora Coja również? Słuchając jego muzyki ciężko doszukać się wpływów Talking Heads. A Mike Naumenko? Przecież on był bluesemanem, gdzie on, a gdzie Sex Pistols? Faktycznie część ich kolegów jest punkami, ale jeżeli brać to jako usprawiedliwienie, to pojawia się kolejny problem, o kim jest ten film? O całym środowisku, czy o konkretnych osobach, tak jak był reklamowany? Sam film nie daje odpowiedzi.

Mało tu rosyjskiego klimatu, który wylewa się z piosenek Coja. Mało tu o samym Coju, czy Naumience. Mało tu też tła historycznego, które można było bardzo ciekawie wykorzystać. To, że pierwszym sekretarzem jest Breżniew i toczy się wojna w Afganistanie nie jest prawie żadnym zwierciadłem czasów w jakich żyli bohaterowie.

Mimo tych wad trzeba przyznać, że pod względem technicznym film stoi na bardzo wysokim poziomie. Zarówno zdjęcia, jaki i scenografia robią wrażenie, a od strony dźwiękowej od pierwszych scen słychać dbałość o detale.
Montaż jest przemyślany, ciężko dopatrzeć się niepotrzebnych cięć.

Może chodzi o to, że spodziewałem się innego filmu i dlatego nie byłem w stanie w pełni cieszyć się tym, co dostałem?
Bo to dobry film jest.