Subtelnie rozwijający się kameralny dramat, opowiadający o specyficznej więzi pomiędzy dwunastoletnią Mado, a siedemnastoletnim François. Oboje są odmieńcami, samotnymi duszami, które nie potrafią odnaleźć się w otaczającej ich rzeczywistości.
Zamknięty w sobie, mało rozgarnięty François, za pomocą podstępu uprowadza Madeleine do swojego skromnego mieszkania na strychu, które znajduje się w gospodarstwie jego matki i ojczyma. Stawia dziewczynce jasne warunki - ma się go słuchać, nie zachowywać się głośno, ani nikomu nie pokazywać. Uciekając się do zastraszenia, Francois chcąc zatrzymać Mado na miejscu, wmawia jej, że została porwana za sprawą "gospodarzy", którzy zabiją ją, jeśli tylko ją usłyszą. Dziewczynka jest początkowo przerażona, jednak nie reaguje histerią i napadem paniki, jak z pewnością uczyniłoby większość dzieci na jej miejscu. Jest spokojna i wydawać by się mogło, że z góry akceptuje zaistniałą sytuację.
Z czasem, między dwójką bohaterów zaczyna tworzyć się dziwna więź, oparta na wzajemnym zaufaniu, obopólnej opiece i dzieleniu się najskrytszymi tajemnicami. Mimo pewnych nieporozumień, podobieństwa łączące Mado i Francois, pomagają im otworzyć przed sobą nawzajem swe kruche wnętrza.
"La Drôlesse" unaocznia pewne podobieństwo z filmem William'a Wyler'a "Kolekcjoner", lecz przebiega w całkiem odmiennym tonie. O ile postać Mirandy (głównej bohaterki "Kolekcjonera"), jest więźniarką, która za wszelką cenę chce ucieć i gardzi swym porywaczem - Mado i Francois wykazują wspólne pokrewieństwo dusz. W pewnym momencie już nawet nie wiadomo, kto jest więźniem, a kto jego strażnikiem.
"La Drôlesse" to mały i bardzo intymny obraz wzajemnego zaspokajania głodówki dusz. Francois i Mado, oboje są wyrzutkami świata, którzy nie umieją (lub nie chcą) zintegrować się z jego resztą. Ich relacje wciąż ulegają zmianie, a "gra", którą prowadzą przypomina trochę zabawę w dom.
Jak dla mnie film ten okazał się o wiele bardziej poruszającym dziełem, niż słynny "Kolekcjoner". Gra dwójki głównych aktorów jest bardzo naturalistyczna i przede wszystkim - przemawia do widza i umie go dotknąć. Film jest jednocześnie wzruszający, nostalgiczny, budzący konsternację i na swój sposób piękny.
Jest to jedna z tych historii, które zapadają w pamięci na bardzo długi czas.
Niestety Madeleine Desdevises, która wcieliła się w rolę Mado, zmarła trzy lata trzy lata później ( w wieku 15 lat) na białaczkę.
Wielka szkoda, że "La Drôlesse" jest filmem tak mało znanym.
W pełni rekomenduję ten niepozorny klejnot filmowy.