Ludzie, którzy przeszli choroby nowotworowe i mają takie w rodzinie, odbiorą tę historię jako plastikową. Razem z grupą znajomych niepotrzebnie przynieśliśmy chusteczki. Nie było łez, nawet tych ukradkowych. Co zatem było?

Rozczarowanie i zażenowanie te dwa uczucia towarzyszyły nam po obejrzeniu tego filmu. Promocja kultury przyjemności, hedonizmu, prymitywnych instynktów. Egoistka, która nie potrafiła utrzymać swojego związku, ponieważ przejawia chorobliwą kontrolę nad wszystkimi i wszystkim, zachorowała na raka i postanowiła nad śmiercią również mieć kontrolę. Wszystko musi być na jej warunkach, nawet śmierć przez eutanazję, przy czym przed śmiercią reżyseruje własny pogrzeb w szczegółach, narzucając nawet ubiór siostrze i podkład muzyczny.

Jest jakaś nieudolna próba wzruszenia widza, chęć pokazania relacji, uczuć, czegoś głębszego, ale wychodzi płycizna. Według głównej bohaterki przyjemność jest celem życia. Człowiek, który zagłusza duszę przyjemnościami alkohol, trawka. Scena „próby” przygodnego seksu, która kończy się upokorzeniem, budzi tylko zażenowanie dla głupoty i zepsucia. Trudno oglądającemu wykrzesać z siebie współczucie. Idiotyczna scena kazirodczego aktu ma w tym filmie uchodzić za pomoc siostrze. Normalnie nienormalny altruizm. Ten film jest na wskroś głupi, bez przesłania. Na końcu bohaterka poddaje się eutanazji...no i... no i nic, życie toczy się dalej. Cóż parę łyków odpowiedniej substancji i człowieka, a nie ma. Ktoś tam żył bez sensu i umarł bez sensu. „Jakie życie taka śmierć” to chyba jedyna puenta. Współczuję ateistom. To o nich i dla nich. Pytanie, czy aby na pewno u głównej bohaterki cierpienie skończyło się wraz ze śmiercią. Co, jeśli prześmiewczy dialog sióstr o piekle paradoksalnie jest proroczy?