Ten film to rzeczywiście oda do prostych radości ale takich, których wcale nie odnajduje się w prosty sposób. Zaczęliśmy się śpieszyć, przestaliśmy dostrzegać drobne, codzienne przyjemności znajdujące się na wyciągnięcie ręki. Urok chwil zastąpiły cele, projekty, zadania, obowiązki. Ma w sobie wiele dziecięcej szczęśliwości zachwyt z jakim Tokue przypatruje się promykom słońca, rozmawia z gotującą fasolą czy wsłuchuje w szum drzew. Zresztą niezwykle mocną stroną filmu są te piękne ujęcia ukwieconych drzew. Te miejskie pejzaże Japonii zostają w pamięci.

Ale „Kwiat wiśni..” to też w pewnym sensie klasyka "podstępności społeczno-obyczajowej" kina japońskiego. Za parawanem piękna i uroku kryją się głębsze i trudne przekazy. Opowieść jest bardziej gorzka niż sugeruje to tytuł i piękne kadry. Mistyczny i uspokajający szum drzew i oda do prostych radości są prawdą ale Kawase w tę historię wplotła drugą. Przykrzejszą. Podaną w sposób mocno dotykający emocjonalności widza i zmuszającą go do zajęcia zdecydowanego stanowiska.

Obraz bogaty barwą, dźwiękiem i urodą kadrów ale reżysersko nie będący w pełni udany - wielokrotnie wzbudzający uczucie znużenia. Momentami zupełnie pozbawiony energii narracyjnej a jednocześnie nie będący jeszcze kinem kontemplacyjnym.

Ode mnie: 6,5/10.

................................................................................ ....................
Mieszkam w W-wie ale film obejrzałem w BECEK Bytomskie Centrum Kultury - w ramach rozszerzania mojej pasji filmowej o wyzwanie: "Obejrzeć film w każdym kinie studyjnym i lokalnym w Polsce".
Cel do zrealizowania w trakcie najbliższej.. dekady :)

Kino BECEK jest moim 34. kinem.
Moją podróż przez ekrany kinowe i kraj można oglądać na Facebooku pod nazwą: "Wszystkie Kina Studyjne Polski" :)