"Krzysiu, gdzie jesteś?" jest przede wszystkim przeuroczy. Ja wiem, że nostalgia, i wiem, że po czymkolwiek związanym z "Kubusiem Puchatkiem" nie można oczekiwać czegoś innego. Ale oglądało się go tak przyjemnie, i jest tak miły i ciepły - i ma tak wiele prostych, mądrych Puchatkowych zdań - że muszę go trochę pochwalić.

Technicznie rzecz biorąc film jest, oczywiście, świetnie zrobiony. Aktorsko jest bardzo dobrze - trudno by się też spodziewać czegokolwiek innego z taką obsadą - bardzo ładna jest też scenografia i kostiumy. Ale przede wszystkim absolutnie urzekająca jest animacja komputerowa pluszaków ze Stumilowego Lasu, dla których głównie ogląda się ten film. Dodatkowym plusem jest to, że przynajmniej w polskiej wersji dubbingu Kubuś mówi tym samym głosem (niezastąpiony Maciej Kujawski!), co w filmach wychodzących w latach 90. i 2000., które pamiętam z własnego dzieciństwa.

OK, "Krzysiu, gdzie jesteś?" ma swoje wady: scenariusz jest niesamowicie prosty i przewidywalny, a główne przesłanie filmu jest tak banalne, że równie dobrze mogłoby go nie być. Rozwiązanie głównego wątku jest mniej więcej na poziomie dotknięcia magiczną różdżką, puffff, problem zniknął. I no, na pewno nie jest to absolutny klasyk, ale nadal zapewni nam dawkę Puchatkowych mądrości w nieco bardziej gorzkim wydaniu. I wiecie co? Naprawdę wiele jestem mu w stanie za to wybaczyć.

Więcej recenzji: https://kulturalnemakarony.wordpress.com/