Obejrzałem skuszony wysokimi opiniami i sentymentem do polskiego dubbingu – i naprawdę nie rozumiem, dlaczego ten film ma tak wysokie oceny. Fabuła (nawet, jak na kino familijne) jest bardzo płytka i nijaka, w zasadzie nie wiadomo dla kogo. Dzieci przy tym z pewnością się zanudzą (co widzę po innych komentarzach), bo film stara się opisywać problemy dorosłości, a nie dziecięcy świat oczami dziecka - dla dziecka. Dla dorosłych jest to jednak obraz zbyt przerysowany, oklepany, o bardzo płytkich emocjach i ciągnącej się jak ślimak akcji.

Samo wykonanie nie najgorsze, choć widać, że cały budżet poszedł na animowane postacie, które chyba jako jedyne dobrze wpasowują się do filmowego klimatu. Gra świateł jest momentami bardzo sztuczna. Kilkakrotnie miałem wrażenie, że w tej samej scenie bohater przenosi się w czasie – za oknem raz widać żółte światło ulicznych lamp sodowych, a już w drugim pokoju jasne, prześwietlające błyski wschodzącego słońca. Wprawne oko (i też te trochę mniej) dostrzeże green screeny i płaskie grafiki budynków w tle.

No i ech… rażąca w oczy poprawność polityczna. Naprawdę jeszcze w żadnym, kinowym filmie do tej pory nie widziałem tak nachalnego pokazywania murzynów. Rozumiem w USA, ale w powojennej Anglii? Wygląda to tak absurdalnie, że aż komicznie.