To ja zabierając swoje dzieci, szedłem na Kubusia głównie dla nich. A film mnie, raz za razem - wzruszał i bawił. Cudowne chwile! Pamiętam jak jeszcze do 4 klasy podstawówki spałem z misiem (taki mój Kubuś), a dzięki seansowi powróciłem na chwilę do czasów dzieciństwa. Oderwałem się też (chociaż na chwilę) od tego pędu, pogoni. Pieniądze w życiu, to jednak nie wszystko...
"– A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
– Nic wielkiego – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika."
P.S Dzieciom też się podobał!