Lekka i przyjemna „obiadowa” komedia sytuacyjna, zbudowana z serii pomyłek, nieporozumień i zbiegów okoliczności. Nie brak jest dowcipów słownych i śmiesznych frazesów: „Pan indywidualnie, czy też w roli czynnika?”, „Pola Manola to napój złożony, oparty na ingrediencjach wzmacniających system nerwowy” Komizmu dodaje bez wątpienia osoba Bogumiła Kobieli, który jako spiritus movens w skutek swojej nieporadności warzy coraz lepszy bigos. Miesza i splata wątek Poli Manoli z wątkiem kryminalnym, a potem próbuje oświadczyć się zakamuflowanej policjantce, kleptomance. Od razu przypomina mi się obywatel Piszczyk, który był bohaterem podobnego kalibru.

Warto zwrócić uwagę na muzykę w filmie, która wyraziście oddaje nastrój sytuacyjny. Szybkie tempo, wyrażane za pomocą energicznych cymbałków lub ślimaczące się kroki naśladowane przez przeciągłe dźwięku fagotu. Dzisiaj takiej muzyki już się nie komponuje. Klimat lat 60-tych odnaleźć można w charakterystycznych zawijanych czcionkach neonów i szyldów sklepowych. W odbiciach witryn wypatrzyć można również syrenki i charakterystyczne, monumentalne budynki ówczesnej Warszawy. Kulturalne życie kwitnące przy barowych blatach, w dymie papierosów i rozmowy nieznajomych nad kieliszkiem alkoholu. Ten obraz powtarza się w wielu filmach.