To film nie-wybitny, ale niezły, szczególnie dla kogoś, kto lubi książkę. Mógł wyjść z tego dużo lepszy film, ale obraz Boormana podobał się Le Carre'emu, więc...

(Swoją drogą może podobał się, bo jest GORSZY niż powieść, czyli nie uraża dumy pisarza?)

Ja lubię ten film. Brosnan był ŚWIETNY. Inni aktorzy- pobobnie (Gleeson...). Najbardziej mnie zaskoczyła końcówka. Ściśle mówiąc- rozczarowała. Nie chodzi mi o to, że jest inna od tej książkowej. Rzecz w tym, że scenarzyści nie wyeliminowali błędu, który znalazł się w literackim pierwowzorze. BACH! CIĘCIE! I porzucamy bohaterów -- zamiast tego przenosimy się do kazamatów Pentagonu i obserwujemy poczynania wcześniej nam nie przedstawionych postaci. Na papierze jakoś to mogłem przełknąc, ale w filmie? Czy takie są wzorce budowania dramaturgii?
W ogóle końcówkę SKOPANO. Co właściwie zrobiła Louisa, by zatrzymać inwazję? Dlaczego Harry uniknął odpowiedzialności?

Tak, ten film to na pewno nie szczyt osiągnięc Boormana (którego swoją drogą bardzo szanuje). Są jednak przebłyski inwencji reżysera. Mój ulubiony kawałek to ten, gdy jesteśmy w Pentagonie na naradzie. Pytanie: czy robić inwazję na Panamę?W idzimy twarz jednego z wojskowych, a potem dostajemy retrospekcję. Krótką migawkę z telewizji. Ten wojskowy salutuje przed zwijaną amerykańską flagą (Amerykanie wycofują swe wojsko po obaleniu Noriegi), łzy płyną mu z oczu. Powracamy do Pentagonu i już wiemy, że wojskowy chce wrócić do Panamy. Świetny kawałek!!!

Kurczę, lubię ten film!!