Bohaterowie tej historii – matka i jej synowa – żyją ze sprzedaży nie potrzebnych rzeczy. Nie potrzebnych dla martwych, z których je zdjęto. Wojna.

Ale to nie o wojnie jest ten film. Chyba. Jest ona tak odległym tłem dla tych wydarzeń, że niemal nieistotnym. Tak naprawdę chodzi tutaj o uczucia między ludźmi. A jest ich tu niewielu: do wspomnianej matki przyjeżdża chłop, by powiedzieć jej o śmierci jej syna. Do końca nie wiadomo, czy powiedział prawdę. Może to on go zabił? A może porzucił? Póki co pewnym jest, że wraca do swojej chatki na bagnach. I przystawia się do młodej dziewczyny.

Właśnie: bagna. Jeśli jest w tym filmie coś, co mnie zachwyciło od początku do końca to właśnie te bagna, czyt.: sceneria całej tej opowieści. Bezkresne pola porośnięte po horyzont trzciną, która kryje różne rzeczy... Chatki, dziury, spojrzenia... Nawet Diabła.
Paradoksalnie, dominującym uczuciem tej historii jest... klaustrofobia. Biec można. Ale co jest metr od Ciebie, to już niepewna przyszłość. Na wszelki wypadek - skacz.


8/10.