50 lat temu J?rgen Lauersen Vig kupił zamek Hesbjerg, położonym w Danii z celem zmienienia go w klasztor. Teraz, wiele lat później, chce zrealizować swoje stare marzenie. Rosyjska grupa sióstr zakonnych Orthodox jest na jego drodze, dlatego długo oczekiwane marzenie Pana Vigsa może się spełnić. Ale siostry mają inne plany - chcą klasztor na własność i Pan Vigs uświadamia sobie, że droga do wykonania jego marzenia będzie inna niż sobie to wyobrażał.

Zakonnica Amwriosza oraz matuszka, jej przełożona, właśnie przyjechały do zamku Jorgena Laursena Viga w Danii. Ze swojego klasztoru w Rosji przywiozły mu ikonę. Starcowi ikona się podoba. Czyni znak krzyża, zachwyca się, jest wyraźnie wzruszony. Ale ikony nie całuje... Nie uznaje jej za świętą. Z pomocą Amwroszii chce w swoim zamku założyć prawosławny klasztor. Unika jednak ostatecznej decyzji i przekazania zamku na własność prawosławnego kościoła. Pojawiają się kolejne zakonnice. Mijają dni, a zamek coraz bardziej ulega zmianom – odtąd ma służyć świętości, o która Vig zabiegał, a której konsekwencji nie przewidział.

Ciepły i chwilami zabawny film dokumentalny portretuje konfrontację dwojga bardzo różnych, choć równie upartych ludzi. Uroczy, ekscentryczny i bardzo przekonany do swych racji pan Vig ma 82 lata, jest prawiczkiem i mieszka samotnie w zrujnowanym zamku na duńskiej prowincji. Pan Vig przez całe życie marzył, aby jego dom został przekształcony w rosyjski klasztor prawosławny. Jego fantazja może się wreszcie spełnić - patriarcha wysyła zakonnice i księży, aby obejrzeli budynek i pomogli w jego przebudowie. Na czele delegacji stoi siostra Ambrozja, która oczywiście ma swoje własne zdanie o tym, jak powinien wyglądać i funkcjonować klasztor. 
Reżyserka Pernille Rose Grønkjær mimo woli sama staje się niewidoczną bohaterką swojego wyjątkowego dokumentu. Pan Vig prosi autorkę filmu o radę, czasem nawet o pomoc, podczas gdy siostra Ambrozja wciąż mnoży kolejne żądania. W toku codziennych rozmów poznajemy dzieciństwo pana Viga, jego poglądy na życie, miłość, religię, a nawet na temat samej siostry Ambrosiji. Prawosławna zakonnica wydaje się być największym przekleństwem staruszka, ale niepostrzeżenie staje się również jego najbliższą przyjaciółką.

"To stara ambicja, stworzyć coś trwałego" - mówi stary Vig, zapytany czemu właściwie chciałby przekazać swój zamek Rosyjskiej Cerkwi. Pusty, przez niemal czterdzieści lat używany tylko przez jedną osobę, oddawany do dyspozycji przygodnym, najróżniejszej maści sektom, wierzącym i łazęgom budynek, sam w sobie przypomina wielki relikt przeszłości. Podobnie jak Vig - wiekowy kawaler, mizantrop - postać z wieloma, nigdy niedostrzeżonymi potrzebami i pragnieniami. Wieloletnie marzenie Viga bliskie jest spełnienia. Bohater nie do końca zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jego dotychczasowe samotne i spokojne życie czeka wielka, wręcz dramatyczna zmiana.
Siostry wysłane przez Rosyjską Cerkiew zamieszkują w pałacu, powoli przejmują wszystkie obowiązki i wprowadzają całkiem nowe obyczaje. Życie Viga zmienia się nagle i niespodziewanie. Całe dotychczasowe życie spędzał przecież sam, bez kobiet w pobliżu i bez potrzeby emocjonalnego zaangażowania. Teraz musi dzielić swój dom z upartą siostrą Amwrioszą i jej zakonnicami. A one, domagają się coraz to nowych i bardzo kosztownych napraw. Vig, który nigdy nie poznał miłości, popada w coraz to nowe konflikty z nie najłatwiejszą w codziennym współżyciu, równie jak on upartą, siostrą Amwrioszą. Ona zaś, z jakiegoś powodu, nie chce opuścić Viga i jego pałacu, nawet jeśli okaże się jedyną i ostatnią zakonnicą jaka w nim żyła.