Nigdy nie mogłem zrozumieć fenomenu tego filmu. Jego głównym grzechem jest podstawowy chwyt, który stosują polscy reżyserzy, gdy chcą ukryć własną nieudolność, czyli: brak konwencji. Wiadomo, jest to komedia, ale komedia również posiada jakąś konwencję. W Kilerów dwóch nie ma czegoś takiego - zdarzyć się może wszystko. I niestety zdarza się wszystko - postaci nie robią tego, co chcą (tego, co prawdopodobne w ramach ich charakteru), tylko to, co im scenarzysta każe (Figura i gagi związane z jej nimfomanią, Szakal i jego trwająca 15 sekund całkowita przemiana moralna, wątek z próbą umieszczenia Kilera w więzieniu). Poza tym film jest przegadany (np. scena w więzieniu, która trwa i trwa, siedzą, ględzą, płyną potoki słów zmierzające do puenty, która nie jest warta ceny tych dialogów) nakręcony zbyt bezpiecznie (styl prawie zerowy, serialowy) - żeby fabuła o takim stężeniu absurdu i wariactwa zadziałała potrzebny jest - paradoksalnie - reżyser o żelaznej dyscyplinie, "szybki", "ostry" i dbający o detale, zaś z tego ostatniego pan Machulski nigdy nie słynął (polecam dziennik z kręcenia filmu "VIP", który - nie wiem na ile szczerze, może to kokieteria - pokazuje Machulskiego jako nieprzykladajacego zbytniej wagi do doskonałości roboty filmowej).