Po pierwsze ukłony dla Smitha za to, że wyśmiał te biedne horrory jakimi ostatnimi czasy raczy nas kino, typu Ludzka stonoga. A więc mamy tutaj inteligentną parodię, ale prócz tego jest to niezwykle wspaniały film, który w świetny sposób prezentuje pewne bardzo ważne problemy. Czy waszym zdaniem Howard jest potworem? Ja tego tak nie widzę, przecież to biedny zniszczony przez ludzi starzec, w wyniku okrutnych procedur formalnych, które przekształcają bidul w szpitalu psychiatryczny i przez chorych ludzi, którzy wykorzystują dzieci. Howard nie jest potworem, tylko z niego zrobiona potwora. Znalazł sposób, żeby jakoś dać upust swojemu nieszczęściu ponieważ udało mu się raz w życiu poczuć prawdziwe uczucie i to nie od drugiego człowieka, tylko właśnie zwierzęcia - morsa. Chciałoby się napisać, że zwierzę okazało się bardziej ludzkie, ale przymiotnik "ludzki" zawsze kojarzył mi się negatywnie. I to uczucie próbuje odbudować, ponieważ odezwała się w nim natura i ta przyjaźń skończyła się jak się skończyła, ale co z tego? Czy to co robił Howard to było złe? Równie dobrze można powiedzieć, że robią źle ci którzy zmieniają ludzi. Np rehabilitacja jest niepotrzebna, przecież człowiek może pozostać na zawsze kaleką, czemu ucieka od bycia inwalidą? Albo czemu zmienia się człowieka, np robi się kursy asertywności, albo jak być świetnym przedsiębiorczą, biznesmenem. Czy człowiek musi się doskonalić w takiej formie? Czy nie może zostać takim jak go stworzyła natura? Czy cały czas musi uciekać od niej? W takim świetle Howard wydaje się ofiarą, zniszczoną przez cywilizację ludzi. Co lepsze i to kolejny geniusz Smitha, że ofiara Howarda jest osobnikiem pustym, głupim, który zaczął grać tak jak świat chciał i na tym wzbogaca się finansowo, ale blednie duchowo. Jak takiej osobie można współczuć! Wydaje się w istocie, że jako mors będzie lepszym sobą! Ah co za genialna przewrotność. Aż by się chciało krzyczeć, że ten film mógłby być świetnym filmem dla mniejszości jaką są seryjni mordercy, ale zostawię to nierozwinięte. Tak czy siak Kevin Smith po raz kolejny zrobił coś niesamowitego, w dobie gdy horror dogorywa. Przypominało mi to chwilami surrealne filmy z Japonii, w których używa się podobnej stylistyki. Tak czy siak jestem zachwycony filmem i wieloma innymi wspaniałymi rozwiązaniami formalnymi. Bardzo mi się podoba koniec. Szok jakiego doznają bohaterowie gdy odnajdują swojego przyjaciela równa się z szokiem, gdybym zobaczyli coś innego, np zobaczyliby przyjaciela jak morduje (znaczy on to właściwie robi, ale mógłby mordować jako człowiek), albo gwałci dziecko. W takim samym by byli szoku jak oglądając to co widzą. I dlatego ciekawi mnie zakończenie, bo nie zabijają go. Choć powinni tak zrobić, skoro zamienił się w zwierzę należy go zniszczyć, ale nie, zamykają go w jednoosobowym zoo. Jego cierpienie nie skończy się więc za prędko, ale z drugiej strony, może dają mu szansę na to by oswoił się z byciem zwierzęciem, może wtedy będzie mu lepiej. Czemu na końcu płacze? Sam nie wiem, dziewczyna wypowiada głupią kwestię ze zwierzęta nie płaczą, ale to nieprawda. Być może chodzi o to, że nie wiadomo czy ta łza jest zwierzęca czy ludzka. Mam nadzieje, że zwierzęca i że nie płacze za dziewczyną (choć wcześniej myślał ptakiem) ale za swoim Stworzycielem, którego wedle prawa natury musiał zabić, żeby zając jego miejsce. Stał się morsem, stał się kimś lepszym niż zwykłym postcasterem i chwała za to Howardowi:) oraz Smithowi rzecz jasna!