choć dramatu tu było mało, najwięcej pogodnego sarkazmu czy nawet swoistej satyry, ale uważam, że sporo widzów tego nie jest w stanie odebrać a w każdym razie w odbiorze niewyrobionych i mniej inteligentnych widzów pozostaje osad, powidok prowadzący do zbyt poważnego odbioru dzieła. Po części nawet przyznałbym im rację, bo poniżej czytałem całkiem nawet mądre wpisy o tym, że to film o drodze do miłości, lecz taka poważna wykładnia nadaje też powagę temu, co w tym filmie groteskowe i wyolbrzymione.

Bo bohater, gdyby wziąć w nawias świadomą groteskę reżysera, swoją dorosłość zaczął od, że się dosadnie wyrażę, "od d... strony". Reżyser tak jakby chciał nadać filmowy, plastyczny wyraz dojrzewaniu NASTOLATKA, który najpierw stymulowany jest przez hormony, dzięki dozorowi rodzicielskiemu w tych instynktach jest powstrzymywany, a wreszcie dochodzi do prawdziwej miłości. Tyle że bohater nie jest nastolatkiem, a przynajmniej jest już dorosły, więc nie ma dozoru rodzicielskiego. Gdyby nie dostrzegać świadomego perskiego oka reżysera, to można by uwikłać się w takie poważne analizy. Niestety, sporo widzów może zapatrzeć się w rzekome dosłowność i realizm filmu, nie wziąc pod uwagę, że mężczyzna, jeśli najpierw zachowuje się jak prostytutka (jak bohater), to potem trudno wytrwać w małżeńskiej wierności, bo istnieje coś takiego jak "prawo pierwszego kontaktu seksualnego", jak zmiana psychiki wskutek złych nałogów. No ale wszedłem właśnie w poważne analizy, a reżyser wszystko przepoił groteską, komizmem, nie pomijając nawet ostatnich scen z prawdziwą już miłością. Tyle że wielu widzów "połknie" ten film bez koniecznej "osłonki", jak leki umieszczone w kapsułce wysypane z niej. Nie użyją filtru groteski i komizmu.