Filmy zaangażowane społecznie są często najcięższym typem kina, przynajmniej dla mnie. Albo niemożebnie nudne, albo niebezpiecznie igrające szantażem emocjonalnym, napawające się na ekranie nieszczęściem słabszych.
Kafarnaum całe szczęście nie popełnia tych błędów i pod tym względem przypomina mi znakomite The Florida Project.
Czuć, że ten film wziął się ze złości i niezgody na to, jak wygląda dzieciństwo niektórych mieszkańców Beirutu. Reżyserka nie tylko daje głos dzieciom, które zamiast iść do szkoły, muszą pracować i o siebie zadbać, ale i wszelkim emigrantom, którzy uciekają ze swoich krajów przed jeszcze większą biedą, czasem wojną.
Labaki dobrze zdaje sobie sprawę, że nie ma prostych rozwiązań na trawiące Liban problemy, ponieważ są one wielopoziomowe. Reżyserka ani myśli wskazywać palcem winnych i za to jej chwała, to by było zbyt proste. Zdaje się mówić: wystarczy odrobina dobrej woli. I Labaki zaczyna od siebie - ten film był dla niej szansą, aby pomóc niektórym dzieciom, które w nim zagrały. Zain, syryjski imigrant, przeprowadził się z rodzicami do Norwegii. Jego filmowa siostra - może wreszcie chodzić do szkoły.
Pomimo trudnych tematów, jest w tym filmie też dużo ciepła w relacjach międzyludzkich, ponadto reżyserka stawia na jasne, słoneczne zdjęcia - ulice są brudne i odrapane, ale jednak mają swoje kolory.
Największe wrażenie zrobiło na mnie jednak to, jak szczerze sportretowane są tutaj dzieci z ulic Beirutu. Są sprytne, samodzielne, wygadane. Twarde. Muszą takie być, bo inaczej by nie przetrwały. W trakcie trwania filmu nie współczujemy i nie żałujemy Zaina, po prostu podziwiamy jaki jest silny i mądry. Wystarczy jednak subtelny gest i reżyserka przypomina nam - to nadal dziecko, którego siła i mądrość nie powinny być wystawiane na taką próbę.
Pełna recenzja:
https://www.youtube.com/watch?v=OohQdi6ik3Q