Ten film trzeba obejrzeć bez popcornu, w skupieniu - bo bardzo łatwo skupić się na pierwszej warstwie - fajny, oddany ksiądz, w konflikcie z biskupem, pomaga ludziom, walczy z rakiem, skupia na sobie uwagę mediów i dziennikarzy.
Osobiście zwróciłem uwagę na dwa momenty - jego samotność w kościele (gdy siedzi sam na adoracji) i samotność umierania (sam na łóżku z różańcem w ręku).
Uważam, że bardzo wiernie jest odwzorowany w aktorstwie DO, momentami miałem wrażenie jakby sam Ks. Kaczkowski.
Krytycy ocenili film pod względem artystycznym i pewnie mieli trochę racji, ale też nie dziwię się Twórcom, bo nie ma za bardzo pola do nadzwyczajnych ujęć - fabuła prawdziwa, prosta do bólu - jak ukazać księdza, który nie ma dramatycznej przeszłości, nie grał na koncertach, nie był bożyszczem mediów społecznościowych. Nic poza Hospicjum. Dlatego nie miałem oczekiwań na fajerwerki i urwanie tyłka.
Jest za to pokazane coś, co w filmach trudno pokazać - jak życie człowieka może wpłynąć na innych. I to jest do przemyślenia jako inspiracja z głębszej warstwy duchowej tego filmu, najlepiej już bez coli i popcornu.