To, że filmy z tej serii nie mają głębszej fabuły było wiadome już przy pierwszej części, ale dlaczego sceny akcji w nich są tak tragicznie zrealizowane? Miałem wrażenie, że choreografię walk przygotowywał jakiś baletmistrz, a nie instruktorzy na walce właśnie się znający. Bohaterowie atakują przeciwników tak, jakby nie chcieli zrobić im krzywdy. Zamiast rzucić się kilku naraz na jednego, każdy czeka na swoją kolej i grzecznie nadstawia twarz do uderzenia. Przeciwnik z ciężkim karabinem zamiast zacząć strzelać do Johna z odległości czterech metrów, podbiega do niego na półtora metra i daje mu się zastrzelić, bo nie zdążył unieść na czas broni do strzału.
John Wick po raz kolejny spada z wysokości kilku pięter i nic mu się nie dzieje. Potem stacza się z dużą prędkością z kilkudziesięciometrowej długości schodów i też podnosi się bez większych trudności i walczy dalej. W poprzednich częściach to wszystko już się pojawiało, ale w tej z zawodowych zabójców zrobili totalnych debili, a John Wick okazał się być Supermanem.
Jeżeli twórcy poszli już w taki absurd, trzeba było od razu wrzucić do filmu Strusia Pędziwiatra i Kojota Wilusia, im też nic się nie działo, gdy spadali z wysokości kilkudziesięciu metrów, albo gdy został zrzucony na nich głaz.