Wszystkie momenty, które w założeniu miały trzymać widza w napięciu, wzbudzać jego zachwyty bądź dreszcze emocji, we mnie wzbudzały tylko niekontrolowany chichot. Dawno już nie oglądałam tak uroczo naiwnej tandety. Skrzyżowanie wojowniczej księżniczki Xeny z egzotyczną mistyką Avatara naprawdę załatwiło mnie na amen! Wiecie, ten film jest strasznie słaby fabularnie, ale te wszystkie nieudolności scenariusza czy reżyserii są, jakimś cudem, rozbrajające. Zazwyczaj, jak film jest okropny, to warczę ze złości na marnowanie mojego czasu czy obrażanie inteligencji i wyobraźni, ale tym razem naprawdę nieźle się bawiłam. Miałam wrażenie, że oglądam kiepską parodię kiepskiego filmu i, ku memu zaskoczeniu, była to świetna zabawa. Choć wątpię, żeby twórcom chodziło o wywołanie takich właśnie emocji u widza, to jetem im wdzięczna za te moje wybuchy śmiechu i podniesienie mi poziomu endorfin, choćby i tylko na czas seansu. Dlatego dałam szóstkę - z wdzięczności :-)