Klaus Kinski wystawia w Berlinie monolog, w którym wciela się w postać Jezusa. Uwspółcześnionego i, nade wszystko, widzianego oczami samego aktora. To nie tyle film, co zapis spektaklu, pozbawiony komentarza, dynamiczny jedynie za sprawą swojego głównego i jedynego bohatera, który, co nigdy tajemnicą nie było, był prawdziwym wulkanem energii. Nawet jednak jako przysłowiowy "teatr telewizji" nie zdaje ów tytuł egzaminu: spektakl to bowiem niekompletny, co rusz przerywany chamskimi zaczepkami prostackiej widowni. "Jesus Christus Erlöser" to pozycja przede wszystkim dla wielbicieli Kinskiego, jego talentu, zadziwiającej siły przyciągania. To jego show i triumf. Triumf w tym sensie, że po raz kolejny udowodnił, że "stoi ponad". Jako, że uwielbiam tego osobnika, oglądałem całość z zapartym tchem. Ocenę wystawiam jednak "pomniejszoną", znowuż referując do kwestii nadmienionej na początku: wysiłek twórców dokumentu ograniczył się do zmontowania ze sobą zarejestrowanych (skąpych, jak na mój apetyt) fragmentów. Kinski, jak zawsze - 10/10.