Czy naprawdę potrzebujemy jakiegoś amerykańskiego reżysera słabych filmów z Dżimim Karejem żeby dojść do podobnych wniosków?

Gość nie odkrył niczego nowego, do podobnych wniosków myślący człowiek dochodzi sam, nie potrzebując widma śmierci do objawienia tych banalnych dość już prawd. U Pana to się odbyło szokowo bo na pewnym etapie życia mu odbiło. Irytuje mnie w tym filmie Jego nawiedzona narracja. Gość o powierzchowności hipisa mówi mi, że zamiast 2-óch milionów wystarczy mi jeden, a przysadzista chałupa z basenem w Pasadenie szczęścia nie daje. Eureka! Zupełnie jakby odkrył prawo malejącej użyteczności krańcowej. Pewnie teraz zamiast kasy marzy mu się nobel, wzorem Ala Gore'a (też nie przepadam) - to dla odmiany zgodne z piramidą potrzeb Maslowa..

Oczywiście film nie jest zły, ma kilku ciekawych rozmówców. Naukowe podejście do społecznej natury człowieka są szczególnie ciekawe. Denerwuje mnie asumpt całe produkcji, czyli pierwiastek nawiedzonego Pana, który zdaje się popadać ze skrajności w skrajność - wcześniej bo przyszedł sukces, a teraz bo śmierć zajrzała mu w oczu.