Ten "krytyk" od którego wywodu zaczęłaś często pisze komentarze życzeniowe czy nieadekwatne do treści filmu - które nawet zakładając subiektywizm odbioru - są nie do przyjęcia, bo wskazują nie na problemy z interpretacją, a zakłamujące treść. Ale to tylko taka dygresja, nie dotycząca filmu, a potwierdzająca przypuszczenie, że ocenianych filmów może nie oglądać ;)

A nie chodziło jej też o to, że człowiek obcując tak blisko kogoś dosłownie "stworzonego pod siebie", którego jedynym zadaniem jest uszczęśliwiać tą osobę i schlebiać jej, wyjaławia się jako istota ludzka i traci zdolność kontaktu z prawdziwymi ludźmi, którzy mają swoje własne cele, z którymi trzeba wypracowywać kompromisy, by zgodnie koegzystować i że na dłuższą metę taka stagnacja i trwanie w samozadowoleniu odcina człowieka od rzeczywistości, znosi konieczność pracy nad samym sobą, samodoskonalenia się itd? Jak rasa Elojów w "Wehikule czasu": uzależniona od ułatwiającej życia technologii, praktycznie pozbawiona sytuacji konfliktowych, stała się mało efektywna i praktycznie bezbronna?

Otóż o ile szukanie szczęścia jest prawem człowieka, to szczęście osiągane w sposób jaki jest pokazany w filmie jest co najmniej upadlający. Dosadnie jest to pokazane w scenie 'łóżkowej' - gdzie android występuje w sumie jako gadający wibrator. I według mnie to jest najsmutniejsza scena w filmie. Podobnie smutny jest morał w pseudo szczęśliwym zakończeniu. Film nie wiadomo po co - bo ani nie jest pełną gębą komedią, ani poważnym pytaniem o sens czy istotę człowieczeństwa.  Nie jest też poważnym pytaniem o przyszłość człowieka w zetknięciu ze sztuczną inteligencją. Mimo całej sympatii do Dana Stevensa - film słaby, irytujący płycizną i momentami żenujący.  Twórcy powinni sobie usiąść i przemyśleć - najlepiej przy seansie filmu "Her" (2013)