Obejrzałam ten film po latach, teraz jako dorosła osoba. Pomijając ocenę filmu, nie jestem w stanie opisać jak bardzo poruszył i zasmucił fakt, że stary Tonto "pracuje" jako wystawa w cyrku. Ludzie patrzą na niego jak na manekina i nawet nie zdają sobie sprawy ile przeszedł i jak bardzo został skrzywdzony przez białych. Tymczasem białe dzieci, patrzą na niego, jedząc popcorn. I jeszcze ta tabliczka "szlachetny dzikus". Bardzo zasmuciły mnie ostatnie sceny, w których ubiera garnitur i ze smutkiem odchodzi. A jutro wszystko zacznie się od nowa i tak wygląda jego pusta starość, pełna samotności i ten smutek w oczach... Osobiście uważam, że jest cholernie uwłaczające i poniżej ludzkiej godności, że właśnie tym byli i wciąż są dla niektórych Rdzenni Amerykanie.