Gdy wchodziłem na salę byłem lekko spóźniony i zająłem jedno z ostatnich wolnych miejsc w drugim rzędzie. Sala jednak szybko się wyludniła, bowiem gdy widzowie zorientowali się po kwadransie, że ten film tak będzie wyglądał do końca, zaczęli masową ewakuację. TAK, czyli jak? Cóż, muszę przyznać, że film gdzie wszystkie kwestie wypowiedziane są z offu a aktorzy snują się po ekranie bez celu albo leżą przez 10 minut na podłodze przewracając się tylko z boku na bok nie należy do zbyt pasjonujących.
Ogólnie, film traktuje o żonie francuskiego dyplomaty, która opowiada o swoim nieszczęśliwym życiu (mówiąc w trzeciej osobie, więc może mówi to wszystko ktoś inny, trudno to określić, bo przecież w filmie główna aktorka się nie odzywa) w Indochinach. 20 lat życia upłynęło jej na ciągłych podróżach po ambasadach w okolicznych krajach, nigdzie nie zatrzymawszy się na dłużej, spędzawszy czas na nudnych, bezcelowych bankietach, które tylko pogłębiają pustkę i bezsens jej życia. Nieznośny: gorący i wilgotny klimat tylko potęgują melancholię kobiety. W ogóle wszyscy bohaterowie wydają się skrajnie nieszczęśliwi z powodu próżnego życia jakie prowadzą i miejsca w jakim przyszło im żyć.
Jak mówiłem, aktorzy pełnią tu raczej funkcję rekwizytów – ustawiają się naprzeciwko siebie, a senny dialog między nimi zachodzi w całości z offu (nie mieli na planie mikrofonu?). W tle przez 2 godziny rozbrzmiewa tytułowy utwór, który choć ładny, po 10-tym powtórzeniu zaczyna męczyć i irytować monotonią. Muszę przyznać, że twórcom udało się wywołać w widzu to samo znużenie i poczuć tę samą beznadzieję, co bohaterowie. Szkoda tylko, że przy okazji skutecznie wzbudzić także senność i pragnienie aby ten film wreszcie się skończył.