jeśli nie chcesz, to po co oglądasz? takie nasunęło mi się pytanie.
ale do rzeczy. rozumiem, że realistyczne przedstawienie wojny pomaga Ci zastanowić się nad poruszonym w filmie tematem? nie zawsze chodzi o formę, a o treść. zupełnym przeciwieństwem tego filmu jest np. 'szeregowiec ryan". realistycznie przedstawiona wojna, ale treść, nie ukrywajmy, pozbawiona wyższej ideologii. to był dopiero amerykański patos. to oczywiście moje zdanie i nie atakuję Cię.
jeśli jednak oceniasz jakiś film, to powstrzymaj się od mówienia co chcesz oglądać, a przedstawiaj prosto co jest nie tak i dlaczego.

To nie jest pierwszy film Spielberga, który widziałem. Po prostu oglądając jego filmy czuję, że za wszelką cenę próbuje zmusić widza do płaczu. Ckliwa muzyka, dużo płaczu i monologi o Bogu robiącym zdjęcia. Oczywiście na koniec spotkanie z rodzicami, zbliżenie na łzawe oczka dzieciaka, fajerwerki. Może po prostu spodziewałem się czego innego po tak wysoko ocenionym filmie, a może po prostu nie jestem fanem baśniowo-słodko-wyidealizowanych filmów.

Jaki Spielberg - wieczne dziecko - taki film. Proste to i faktycznie wymuszające w wielu momentach emocje - z jednej strony nie przegiął tu reżyser struny na tyle, żeby go specjalnie za to karcić, z drugiej strony mam mieszane uczucia i problem z oceną całości. Zostanę chyba jednak przy 7/10. Ciekawe było dla mnie przedstawienie kwestii wyobcowania i tożsamości narodowej chłopca, który na dobrą sprawę nigdy nie był w ojczystym kraju. Poza tym jak to bywa w dziełach Spielberga - za dużo tkliwości i nadętego patosu, ale też trzeba wziąć poprawkę na to, że temat ukazany został z perspektywy dziecka - nieco naiwnego, pełnego ideałów i marzeń.

Skoro lubisz realizm, to polecam filmy dokumentalne.