Współczesna Pippi Langstrumpf boryka się z problemami wieku dorastania. Dawno nie byłem angielską nastolatką, więc trochę ciężko mi stwierdzić, gdzie kończy się fantazja a zaczyna rzeczywistość. Wszystko wydaje się tak przerysowane, że ogląda się to jak SF o mieszkańcach obcej planety, ale z drugiej strony kompozycja i tematyka wskazuje na dramat obyczajowy. Bardzo dziwne dziełko. Ale w sumie baśnie Andersena też potrafiły być nieźle przygnębiające. Dlaczego więc nie miałaby powstać współczesna baśń na poważnie?

Pomimo specyficznej formy jest to poruszające, gdyż tacy biedni ludzie naprawdę istnieją. Nawet jeśli nie spotykają ich aż tak absurdalne perypetie, to ich cierpienie jest takie samo, jeśli nie większe. Duże wrażenie robi zwłaszcza wątek zaburzonej matki, a sceny takie jak kupno karmy dla wyimaginowanego kota, są naprawdę mocne. Jednak gdyby nie owa karykaturalna forma, pasująca bardziej do gównianych komedii z Jimem Carreyem, całość mogłaby robić dużo większe wrażenie.