Bohaterka jest taką właśnie poduszką, z naiwnością przyjmującą wszystko, w co wbiją w nią rówieśniczki. Ciężko ogląda się jej nieśmiały uśmiech odpowiadający na zaczepki, radość z tego, że ktoś w ogóle coś do niej mówi i się nią interesuje. Nieprzystosowana do życia wśród ludzi, chłonie obserwowane zachowania i stara się je odgrywać, w nadziei na przypodobanie się i wpasowanie w społeczne normy. Jest to celowo przejaskrawione ukazanie mechanizmów, na które narażeni są wszyscy (młodzi zwłaszcza) ludzie; czyniące z filmu opowieść rozgrywającą się na dwóch płaszczyznach: dosłownej (historia, którą mamy przed oczyma) i symbolicznej (uniwersalna wypowiedź o mechanizmach ludzkiej psychiki w zetknięciu ze społeczeństwem).

Warto wspomnieć też o Keeley, zamarzniętej niczym u Dukaja w swojej społecznej persony, snującej wizje jak by to było, gdyby mogła zacząć jej budowanie od początku – w innym miejscu, wśród innych ludzi. To zastygnięcie w roli dotyka i katów (Keeley właśnie), i ofiary – wszystkich bez wyjątku.